تاثیر آموزه های دینی و روش های تدریس بر انگیزه تحصیلی دانش آموزان

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزه های دینی و روش های تدریس بر انگیزه تحصیلی دانش آموزان است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و روش آن توصیفی همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل ۵۰۰ دانش آموز دختر و حجم نمونه ۲۱۷ نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه آموزه های دینی شوقی بنا (۱۳۹۲)، پرسشنامه رویکردهای تدریس کدیور و همکاران (۱۳۹۹) و پرسشنامه انگیزش تحصیلی مک اینرنی (۲۰۰۱) بود که از پایایی و روایی مناسبی برخوردارند. یافته ها نشان می دهد که ضرورت توجه به آموزه های دینی در بهبود انگیزه تحصیلی دانش آموزان برخاسته از نفوذ و اعتباری است که هنوز دین برای انسان و اجتماع دارد. لذا به نظر می رسد آموزه های دینی ممکن است بتوانند از اضطراب امتحان کاسته و بر عملکرد تحصیلی دانش آموزان اثر مثبت بگذارند. اما متاسفانه مطالعه ارتباط آموزه های دینی با انگیزه تحصیلی کمتر مورد توجه واقع شده است. از طرفی رویکردهای تدریس موجب می شود معلم در تدریس به مجموعه اعمالی که برای جلب توجه شاگردان به تدریس اثربخش و کارآمدتر موثر است را اجرا نماید. لذا آشنایی و آگاهی نسبت به فنون تدریس و اعمال آنها در کلاس درس توسط معلم، باعث می شود، وی بدون استفاده از خشونت و تنبیه بدنی کلاس را مدیریت نموده و نظم را حاکم سازد و طی این نظم است که انگیزه تحصیلی نیز می تواند در دانش آموزان محقق شود.

کلیدواژه ها:

آموزه های دینی ، رویکردهای تدریس ، انگیزه تحصیلی