نقش شگرف کوچینگ در تحول آموزش ترکیبی و تلفیقی

با توجه به اهمیت روزافزون آموزش ترکیبی و تلفیقی در دنیای معاصر و چالشهای نوینی که این رویکردها برای فراگیران و مربیان به همراه دارند، این پژوهش به بررسی نقش شگرف کوچینگ در تحول این مدلهای آموزشی می پردازد. هدف اصلی این مطالعه، تبیین مبانی نظری و مولفه های کلیدی اثربخشی فرایند کوچینگ در تقویت یادگیری، افزایش انگیزه درونی، توسعه خودتنظیمی تحصیلی و ارتقاء مهارت های شناختی و فراشناختی در محیط های یادگیری ترکیبی و تلفیقی است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که کوچینگ، با تمرکز بر ایجاد رابطه حمایتی، تسهیل خودشناسی، تعیین اهداف، روشن، ارائه بازخورد سازنده و توانمندسازی فراگیران برای غلبه بر موانع، می تواند به طور موثری کیفیت و عمق یادگیری را در این بسترها بهبود بخشد. از منظر روانشناختی، کوچینگ با اتکا بر نظریه های انگیزش، یادگیری اجتماعی و سازنده گرایی، زمینه را برای فعال سازی پتانسیل های فردی و شکل گیری هویتی یادگیرنده مستقل، فراهم می آورد. این مطالعه از ابعاد فرهنگی به تاثیر تطابق رویکردهای کوچینگ با بافت های آموزشی متنوع اشاره دارد و بر ضرورت توجه به ظرافت های اجتماعی در اجرای موفقیت آمیز آن تاکید می ورزد. در نهایت، این پژوهش استنتاج می کند که ادغام رویکردهای کوچینگ در طراحی و اجرای برنامه های آموزشی ترکیبی و تلفیقی، نه تنها راهگشای مواجهه با چالش های فعلی است، بلکه افق های تازه ای را برای ارتقاء مستمر کیفیت آموزش و یادگیری در سطوح مختلف، با تاکید بر رویکردی انسان محور و مبتنی بر توسعه فردی، پیش رو می نهد. این یافته ها دارای پیامدهای مهمی برای سیاست گذاران آموزشی، طراحان برنامه های درسی، مربیان و پژوهشگران حوزه تعلیم و تربیت خواهد بود.

کلیدواژه ها:

کوچینگ ، آموزش ترکیبی ، آموزش تلفیقی ، تحول آموزشی ، یادگیری ترکیبی