شناخت نواحی آسایش بیوکلیماتیک کوهستانی گیلان به منظور آمایش جاذبه های طبیعی آن

اکوتوریسم کوهستانی یکی از جنبه های مهم گردشگری طبیعت گرا است که می تواند نقش حفاظت از محیط طبیعی و هم چنین تفریح و تفرج و گذراندن اوقات فراغت را داشته باشد،شناخت نواحی مطلوب آسایش زیست اقلیمی از نظر مکانی وزمانی می تواند در برنامه ریزی مطلوب و به حداقل رساندن آلودگی محیطی آن،نقش فراوانی داشته باشد . جهت شناخت آن؛ پارامترهایی نظیر درجه حرارت،رطوبت نسبی،ساعات و تعداد روزهای آفتابی،شیب زمین و میزان آب موجود در نظر گرفته می شود. روش کار در این تحقیق ترکیبی و به صورت تحلیلی-کاربردی به همراه عملیات میدانی واستفاده از نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی است و هدف آن شناخت و ارائه نقشه محدوده های مطلوب آسایش زیست اقلیمی مکانی و زمانی مناسب استفاده از نواحی کوهستانی گیلان می باشد. نتایج تحقیق بصورت نقشه های ارائه شده نشان داد که با توجه به مورفولوژی کوهستانی،فروردین ماه دارای بیشترین نواحی آسایش و ماه مرداد و شهریور دارای کمترین نواحی آسایش می باشد.نواحی تالش در دره ناورود(الماس)،آستاراچای(حیران) وحوالی درفک (رودبار) و غرب سماموس (رودسر) دارای حداکثرمساحت آسایش زیست اقلیمی انسانی اکوتوریسم کوهستانی می باشد. با توجه به اینکه این تحقیق از دیدگاه اکوتوریسم آسایش زیست اقلیمی تهیه شده و میتواند با تحقیقات هم ارز دیگر کمک به برنامه ریزی مدیریت یکپارچه مناطق کوهستانی (ITMMZ= Integrated Management of Mountainous Zone) را داشته باشد تا از هزینه های تکراری جلوگیری گردد و نتایج این تحقیق می تواند مقدمه ای بر این مدیریت مطلوب نواحی کوهستانی باشد.

کلیدواژه ها:

آسایش زیست اقلیمی ، اکوتوریسم ، گردشگری کوهستانی ، مدیریت یکپارچه مناطق کوهستانی