تطور پارادایم ها در مدیریت دولتی از بوروکراسی سنتی تا حکمرانی پسا 'NPM

مدیریت دولتی به عنوان یک رشته علمی و یک حوزه عملی در طول قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم، دستخوش تحولات پارادایمی عمیق و بنیادینی بوده است. این رشته که زمانی با ثبات پیش بینی پذیری و ساختارهای سلسله مراتبی شناخته می شد، اکنون با پیچیدگی، عدم قطعیت و شبکه های در هم تنیده تعریف می شود. این مقاله با مروری بر ادبیات کلیدی سیر تحول پارادایم های اصلی در مدیریت دولتی را تحلیل می کند. این مسیر از اداره دولتی سنتی ۲ که مبتنی بر اصول بوروکراسی و بری و جدایی سیاست از اداره بود، آغاز شده و به انقلاب مدیریتی تحت عنوان «مدیریت دولتی نوین» میرسد که با الهام از بخش خصوصی، به دنبال کارایی و بازار محوری بود. در ادامه مقاله به بررسی واکنش ها و محدودیت های پارادایم NPM می پردازد و ظهور رویکردهای «پسا-NPM» را تحلیل می کند. این رویکردهای جدید که شامل مفاهیمی چون حکمرانی شبکه ای و دولت نئووبری هستند، تلاشی برای بازگرداندن برخی ارزش های سنتی و در عین حال، پذیرش پیچیدگی های دنیای مدرن به شمار می روند. این مقاله استدلال می کند که هر نسل از اصلاحات لایه ای از پیچیدگی و هیبریدی بودن را به سازمان های دولتی افزوده و رشته را با یک «بحران هویت» مداوم روبرو ساخته است. در نهایت مقاله با نگاهی به آینده به بررسی پارادایم های نوظهور مانند «مدیریت ارزش عمومی» به عنوان مسیری بالقوه برای خروج از این بحران می پردازد.

کلیدواژه ها:

مدیریت دولتی ، پارادایم ، بوروکراسی ، مدیریت دولتی نوین (NPM) ، مدیریت دولتی نوین ، Traditional Public Administration ، New Public Management - NPM ، Network Governance ، Neo-Weberian State ، Hybridity ، Identity Crisis ، Public Value Management - PVM