مطالعه تطبیقی تربیت اجتماعی در برنامه درسی دوره ابتدایی در کشورهای چین، ایتالیا و ایران

این پژوهش نظری به تحلیل تطبیقی تربیت اجتماعی در برنامه درسی دوره ابتدایی کشورهای چین، ایتالیا و ایران با تکیه بر الگوی چهارعنصری برنامه درسی جورج بردی، می پردازد. هدف مطالعه، تبیین مبانی مفهومی، اهداف و تمایزهای ساختاری تربیت اجتماعی در سه نظام آموزشی پیشرو اما از نظر فرهنگی متمایز است. روش پژوهش، توصیفی–تحلیلی و از نوع مطالعه تطبیقی بوده و داده ها بر اساس اسناد رسمی برنامه درسی، منابع علمی و چارچوب های سیاست گذاری گردآوری و بررسی شده اند. چارچوب مفهومی پژوهش با بهره گیری از نظریه های اخلاقی کلاسیک و معاصر، از جمله دیدگاه های پیاژه و بندورا، بنیانی استوار برای تحلیل عناصر اهداف، محتوا و راهبردهای یاددهی-یادگیری فراهم ساخته است. یافته های تحلیلی نشان می دهد که تربیت اجتماعی در چین، هدف آموزشی تنها انتقال قاعده نیست بلکه پرورش توانایی های اخلاقی و شناختی پیوندخورده با وظایف شهروندی مورد توجه قرار گرفته است؛ ایتالیا بر ارزش های دموکراتیک و حقوق بشر در چارچوبی سکولار تاکید دارد و ایران بر پرورش هویت ملی-دینی، تقویت تعلق جمعی به جامعه اسلامی، و توانمندسازی دانش آموز برای ایفای نقشی مسئولانه در محیط های خانوادگی و اجتماعی تاکید دارد. این مطالعه از منظر نظری به گفتمان برنامه درسی با پیوند میان دیدگاه های فرهنگی در تربیت اجتماعی کمک می کند و چارچوبی ساختاریافته برای تحلیل تعامل میان ارزش های اجتماعی و آموزش رسمی ارائه می دهد. نتایج این بررسی، ضرورت به کارگیری راهبردهای عملی و مشارکتی را در سیاست گذاری و طراحی برنامه های تربیت اجتماعی، به ویژه در نظام هایی که در پی تلفیق میراث فرهنگی با استانداردهای اخلاقی جهانی هستند، برجسته می کند. پژوهش های آینده می توانند با گسترش دامنه مقایسه به سایر کشورها، افق نظری غنی تری در حوزه تربیت اجتماعی بین فرهنگی فراهم آورند.

کلیدواژه ها:

ارزش های اجتماعی ، تربیت اجتماعی ، برنامه درسی ، آموزش ابتدایی ، مهارت شهروندی