نقش مربی پرورشی در پیوند خانه و مدرسه برای ارتقای تربیت دانش آموزان

نقش مربی پرورشی در پیوند خانه و مدرسه به عنوان یکی از ارکان اصلی نظام تعلیم و تربیت، جایگاهی کلیدی در ارتقای کیفیت تربیت دانش آموزان دارد. مدرسه به عنوان نهاد رسمی آموزش و خانه به عنوان نخستین بستر شکل گیری ارزش ها و نگرش ها، هر یک تاثیر ویژه ای بر فرآیند رشد فردی و اجتماعی دانش آموزان دارند. در این میان، مربی پرورشی می تواند به عنوان حلقه ی واسط و عامل هم افزایی این دو نهاد عمل کرده و ارتباط سازنده ای میان خانواده ها و محیط آموزشی برقرار کند. پژوهش ها نشان می دهد که تقویت این ارتباط منجر به افزایش مسئولیت پذیری، ارتقای مهارت های اجتماعی، رشد اخلاقی و کاهش بروز ناهنجاری های رفتاری در دانش آموزان می شود. مربی پرورشی از طریق برگزاری جلسات مشترک با والدین، برنامه های فرهنگی و تربیتی مشارکتی، و ایجاد کانال های ارتباطی منظم میان خانه و مدرسه، زمینه ی تعامل مثبت و پایدار را فراهم می سازد. همچنین، آگاهی بخشی به والدین در خصوص نیازهای روحی، روانی و اجتماعی فرزندان، و انتقال بازخوردهای موثر از محیط مدرسه، موجب می شود تا خانواده نقش فعالی در مسیر تربیت ایفا کند. در عصر حاضر که چالش های تربیتی ناشی از تحولات اجتماعی و فرهنگی رو به افزایش است، اهمیت نقش مربی پرورشی در همگرایی خانه و مدرسه دوچندان شده است. این مقاله با هدف بررسی کارکردهای مربی پرورشی در تقویت پیوند خانه و مدرسه، به تبیین شیوه ها، چالش ها و پیامدهای مثبت این ارتباط پرداخته و بر ضرورت توانمندسازی مربیان پرورشی برای ایفای این نقش تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

مربی پرورشی ، خانه و مدرسه ، تربیت دانش آموزان ، ارتباط خانواده و مدرسه ، رشد اخلاقی و اجتماعی