بهینه سازی روش تولید پیاز خوراکی رقم قرمز ری جهت کشت پایدار

پیاز خوراکی از محصولات مهم اقتصادی و تغذیه ای می باشد که به روش های کشت مستقیم بذر و نشاکاری تولید می شود. در ترکیبات شیمیایی پیاز، کونرستین، ترکیبات گوگرددار و انسولین گیاهی گلوکوکینین وجود دارد که کاربرد دارویی دارند. بدلیل مصرف بالا و سطح زیر کشت زیاد پیاز، بهینه سازی روش تولید و توسعه پایدار آن از ضروریات می باشد. روش نشانیی بدلیل مزایایی فنی و اقتصادی از فنآوری های نوین در تولید محصول پیش رس با عملکرد بالاتر و بازار پسندتر می باشد. نشاکاری بسیاری از اثرات اللوپاتیک پیاز در خاک را از بین برده و امکان بکارگیری یک زمین در چندین فصل زراعی برای کاشت پیاز را فراهم می کند و بدین طریق کشاورز با تکرار کشت پایدار و کسب تجربه می تواند بصورت تخصصی در امر تولید فعالیت نماید. کاربرد کمتر سموم با دز کمتر در تولید محصول سالم و رعایت بهداشت تغذیه موثر است. این نوع پرورش باعث بالا رفتن صفت انبار مانی و کم شدن جوانه زنی در انبار می شود. سن مناسب نشا از موارد مهم است بطوریکمه استقرار و گیرایی مناسبی در مزرعه داشته باشد. تراکم بوته و اثر متقابل آن با سن نشا می تواند برای حصول نتیجه دقیقتر مفید باشد برای تعیین فاکتورها و تاثیرشان، تحقیقی در سال 1391 در محمدشهر کرج در قالب یک طرح آماری اسپیلیت پلات فاکتوریل بر پایه بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار اجرا شد فاکتور اصلی سن نشا (سه سطح شامل 45، 55 و 65 روزه) و فاکتور فرعی فاصله بوته روی ردیف (چهار سطح شامل 5، 7/5، 10 و 12/5 سانتیمتر) بود هر کرت 6 خط بطول 4 متر و فاصله 30 سانتیمتر بود. پس از آماده شدن نشاها، به زمین اصلیم نتقل شدند صفات رویشی، صفات هنگام برداشت، صفات پس از برداشتو انبار مانی ثبت شدند. پس از ثبت داده ها تجزیه واریانس و مقایسه میانگین ها به روش دانکن با نرم افزار MSTATC انجام شد. نتایج نشان داد نشاهای 45 و 55 روزه و فواصل بوته 5 و 7/5 سانتیمتر از نظر اغلب صفات، برترین سطوح بودند.

کلیدواژه ها:

پیاز خوراکی ، نشاکاری ، سن نشاء ، تراکم ، عملکرد