نوآوری در ارزیابی و سنجش یادگیری

ارزیابی یادگیری در نظام های آموزشی کلاسیک عمدتا بر آزمون های سنتی و سنجه های نهادی مبتنی است؛ اما نیازهای امروز یادگیری (فنون قرن بیست ویکم، یادگیری فعال، آموزش مبتنی بر مهارت) ایجاب می کند شیوه های سنجش نیز نوآوری یابند. این مقاله با هدف بازنمایی نظری و تجزیه وتحلیل شواهد پژوهشی درباره «نوآوری در ارزیابی و سنجش یادگیری» نگارش شده است. ابتدا مبانی نظری مرتبط با ارزیابی فرمی تایو (تکوینی)، ارزشیابی یادگیری مبتنی بر شواهد، یادگیری سنجی (learning analytics) و ابزارهای نوظهور (پورتفولیوهای الکترونیک، ارزشیابی خود و همتا، آزمون های تعاملی و خودکارسازی نمره گذاری) مرور می شود. سپس پیشینه بین المللی و ایرانی در زمینه نوآوری های ارزیابی بررسی و یافته های کلیدی سنتز می گردد. مقاله چارچوب هایی برای طراحی ارزیابی نوآورانه، ملاحظات فنی و اخلاقی، و پیشنهاداتی کاربردی برای معلمان، مدیران و سیاست گذاران ارائه می دهد؛ ازجمله تلفیق ارزیابی شکل دهنده با یاددهی، استفاده مسئولانه از تحلیل داده های یادگیری، توسعه پورتفولیوهای دیجیتال برای ثبت شواهد یادگیری و آموزش ظرفیت های ارزشیابی در معلمان. همچنین نیاز به مطالعات طولی و میان رشته ای برای ارزیابی پایداری و عدالت محوری روش های نوین مورد تاکید قرار می گیرد (Black & Wiliam, ۱۹۹۸; Siemens, ۲۰۱۳).

کلیدواژه ها:

ارزیابی نوآورانه ، ارزشیابی تکوینی ، یادگیری سنجی ، پورتفولیو الکترونیک ، خودارزیابی ، ارزشیابی عملکرد