جریان شناسی مطالعات سبک شناسی قرآن در ایران

نوشتار حاضر به روش تحلیل محتوا و با مقایسه آثار، سعی در شناخت جریان های شکل گرفته در مطالعات سبک شناسی قرآن در ایران دارد و در همین راستا، جریان های موردنظر را از جهت زمان، افراد و ویژگی ها بررسی می کند. حاصل آنکه، دامنه زمانی اواسط دهه هفتاد شمسی تا تابستان ۱۴۰۳ نشان می دهد که مطالعات سبک شناسی قرآن در ایران سه دوره را سپری نموده است: دوره ورود مباحث سبک شناسی، دوره رشد و گسترش این مباحث و دوره ظهور رویکردهای پیچیده تر سبک شناسی در مطالعات قرآنی. این است که دوره اول، از ویژگی هایی چون کلی گویی و مشخص نبودن چهارچوب های مباحث، ابتدایی و غیرکاربردی بودن مطالعات و ضعف در بنیان های نظری برخوردار است؛ دوره دوم، با مشخصه هایی نظیر توجه به بنیادهای نظری، تطبیق مباحث بر آیات قرآن، تکثر پژوهش های صورت گرفته نسبت به دوره اول و نوعا تکراری و توجه به رویکردهای سبک شناسانه متفاوت شناخته می شود؛ دوره سوم، خصوصیاتی شامل تمرکز بر یک لایه زبانی یا یک مولفه خاص از یک لایه زبانی، عمق بخشی به مطالعات، ظهور رویکرد سبک پژوهی انتقادی و ایجاد پیوند میان مباحث سبک شناسی با سایر مطالعات زبان شناسی، ازجمله معناشناسی و کاربردشناسی دارد.

کلیدواژه ها:

جریان شناسی ، زبان شناسی ، سبک شناسی ، مطالعات قرآنی