مطالعه کارکرد رویکردهای بازی محور در تعمیق یادگیری، ارتقای انگیزش درونی و بازآفرینی تجربه های تربیتی نوین

تحولات گسترده در عرصه علوم تربیتی و فناوری های نوین آموزشی، ضرورت بازاندیشی در روش های یاددهی–یادگیری را بیش از پیش آشکار ساخته است. یکی از رویکردهای نوآورانه که در دهه اخیر مورد توجه بسیاری از محققان و سیاست گذاران آموزشی قرار گرفته، آموزش بازی محور است. این رویکرد، با الهام از ویژگی های انگیزشی و تعاملی بازی ها، فرآیند آموزش را از یک تجربه منفعل به یک فرآیند پویا، معنادار و لذت بخش تبدیل می کند. اساس این دیدگاه بر آن استوار است که یادگیری زمانی عمیق و پایدار می شود که فراگیر نه به اجبار، بلکه از روی علاقه و نیاز درونی در آن مشارکت داشته باشد؛ و بازی، به عنوان یکی از بنیادی ترین اشکال تجربه انسانی، بستری قدرتمند برای برانگیختن چنین انگیزشی فراهم می آورد.بازی محوری تنها به معنای سرگرم کردن دانش آموزان یا افزودن لایه ای از جذابیت به محتوای آموزشی نیست، بلکه ابزاری تربیتی برای ارتقای سرمایه شناختی، هیجانی و اجتماعی فراگیران محسوب می شود. پژوهش ها نشان داده اند که کاربرد اصول بازی در طراحی آموزشی می تواند موجب افزایش انگیزش درونی، تقویت مهارت های حل مسئله، ارتقای خلاقیت، توسعه تعاملات اجتماعی و پرورش مهارت های خودتنظیمی شود. همچنین، این رویکرد با فراهم آوردن محیطی مشارکتی و غیررقابتی، به کاهش اضطراب تحصیلی و افزایش تاب آوری یادگیرندگان کمک می کند.از منظر علوم تربیتی، یادگیری بازی محور بستری برای بازآفرینی تجربه های تربیتی نوین فراهم می سازد. این تجربه ها به جای تمرکز صرف بر انتقال اطلاعات، بر شکل گیری معنا، تعامل فعال و ساخت دانش توسط خود فراگیر تاکید دارند. به عبارت دیگر، بازی به ابزاری برای پیوند میان یادگیری رسمی و غیررسمی تبدیل می شود و می تواند شکاف موجود میان مدرسه و زندگی واقعی را کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

رویکرد بازی محور ، تعمیق یادگیری ، انگیزش درونی ، تجربه های تربیتی نوین ، علوم تربیتی ، بازآفرینی آموزشی