نقش شهرسازی مدرن و توجه به نیاز افراد روشن دل در حمل و نقل عمومی

بی شک، حداقل خواسته های یک فرد دارای معلولیت، مناسب بودن سیستم حمل و نقل عمومی در سطح کشور است. زیرا حتی اگر فرض کنیم تمام امکانات و خدمات رفاهی هم برای معلولان ایرانی فراهم شده باشد اما معلول نتواند از خانه بیرون بیاید؛ آنگاه سایر فعالیت های اجتماعی او هم بی نتیجه خواهد ماند. وقتی یک فرد دارای معلولیت نمی تواند از اتوبوس، تاکسی، مترو و سایر امکانات حمل و نقل استفاده کند در واقع آن فرد معلول، ناخودآگاه به شهروند درجه دوم مبدل شده است.جدا از منظر انسانی و احترام به شان و کرامت انسان ها، از بعد قانونی نیز رعایت نکردن حقوق شهروندان دارای معلولیت، به هیچ روی قابل اغماض نیست. در ماده دوم “قانون جامع حمایت از معلولان” به صراحت عنوان شده است؛ “کلیه وزارتخانه ها، سازمان ها، موسسات و شرکت های دولتی، نهادهای عمومی و انقلابی موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمان ها، اماکن عمومی، معابر و وسایل خدماتی به نحوی عمل نمایند که امکان دسترسی و بهره مندی از آن ها برای معلولان، همچون افراد عادی فراهم گردد.” اما با نگاهی به وضعیت نامناسب پیاده روها و مکان های عمومی، عدم نصب آسانسور در بسیاری از ساختمان های دولتی و حتی نبود یک رمپ و سطح شیب دار ساده برای عبور ویلچر در بسیاری از ادارات می توانیم عدم اجرای این ماده قانونی را خیلی صریح و روشن لمس کنیم. استفاده از چراغ راهنمایی گویا و خط کشی برجسته پیاده روها جهت استفاده نابینایان و همچنین هموار سازی کلیه محل های گذر جهت عبور بی مشقت شهروندان کم توان جسمی از جمله اقدامات اولیه ای است که در بسیاری از کشورهای توسعه یافته به عنوان امری بدیهی و عادی جا افتاده است.