کاهش آلودگی بصری با سامانه یکپارچه تبلیغات شهری

آلودگی بصری ناشی از تکثر، بی نظمی و ناهماهنگی عناصر تبلیغاتی در فضاهای شهری، یکی از چالش های جدی کلان شهرها و شهرهای در حال توسعه است که پیامدهای منفی متعددی بر کیفیت زندگی شهروندان، ایمنی ترافیک، هویت بصری و جذابیت های گردشگری شهر دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش و پتانسیل استقرار یک «سامانه یکپارچه مدیریت تبلیغات شهری» در کاهش آلودگی بصری و ارتقای کیفیت منظر شهری انجام شده است. روش تحقیق، مروری روایتی (Narrative Review) بر مبنای تحلیل و سنتز متون و پژوهش های مرتبط در حوزه های برنامه ریزی شهری، طراحی شهری، مدیریت شهری، جامعه شناسی شهری و مطالعات منظر است. یافته ها نشان می دهند که یک سامانه یکپارچه، با ایجاد استانداردها و ضوابط مشخص برای طراحی، مکان یابی، اندازه، مواد و فناوری تابلوها و سازه های تبلیغاتی، می تواند به طور موثری از اغتشاش بصری بکاهد. این سامانه از طریق تجمیع فرآیندهای صدور مجوز، نظارت مستمر، حذف عناصر زائد و غیرمجاز، و بهره گیری از فناوری های نوین (مانند نمایشگرهای دیجیتال هوشمند و مدیریت متمرکز محتوا)، قادر است به ساماندهی فضای تبلیغاتی شهر، تقویت خوانایی و هویت بصری محلات، افزایش ایمنی (به ویژه کاهش حواس پرتی رانندگان) و ایجاد منابع درآمدی پایدار و عادلانه برای شهرداری ها کمک کند. با این حال، پیاده سازی موفق چنین سامانه ای با چالش هایی نظیر مقاومت ذینفعان، پیچیدگی های فنی و اجرایی، نیاز به قوانین و مقررات حمایتی قوی و ضمانت اجرایی موثر، و ضرورت ایجاد تعادل میان منافع اقتصادی و کیفیت محیطی روبروست. نتیجه گیری می شود که حرکت به سمت سامانه های یکپارچه مدیریت تبلیغات شهری، گامی ضروری برای مقابله با آلودگی بصری و دستیابی به شهرهایی زیباتر، ایمن تر و با هویت تر است و نیازمند عزم جدی مدیریتی، همکاری بین بخشی و مشارکت ذینفعان می باشد.