اثرات شیفت کاری بر تاب آوری و میزان پرخاشگری در پرستاران بخش اورژانس بیمارستان خاتم زاهدان در سال ۱۴۰۲

هدف: توجه به عواملی نظیر تاب آوری و میزان پرخاشگری و عوامل مرتبط با این دو متغیر می تواند سبب درک بیشتر ما از وضعیت پرستاران و متعاقبا تلاش در جهت سیاست گذاری و برنامه ریزی های مناسب تر گردد. لذا این مطالعه با هدف تعیین اثرات شیفت کاری بر تاب آوری و میزان پرخاشگری در پرستاران شاغل در بخش اورژانس بیمارستان خاتم زاهدان در سال ۱۴۰۲ انجام شد.. روش ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، ۷۰ نفر از پرستاران اورژانس بیمارستان خاتم الانبیا با روش سرشماری وارد مطالعه شدند. روش ابزار جمع آوری اطلاعات در این مطالعه شامل؛ پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه استاندارد تاب آوری و پرسشنامه پرخاشگری بود. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ و آمارهای توصیفی و آزمون های آماری استنباطی در سطح معنی داری ۵۰/۰

تاب آوری در پرستاران بخش اورژانس ۱۵/۱۹±۵۷/۶۲ بود. همچنین نمره تاب آوری در مردان به صورت معناداری بیشتر از زنان بود، اما فاکتورهایی نظیر سن، وضعیت تاهل، سطح تحصیلات، نوع قرارداد، ساعات کاری (شیفت های کاری به طور کلی و شیفت های کاری در شب) و سنوات کاری تاثیر معناداری بر نمره تاب آوری نداشت. میانگین نمره پرخاشگری در پرستاران ۹۲/۱۴±۱۰/۵۴ بود. همچنین، فاکتورهایی نظیر سن، جنسیت وضعیت تاهل، سطح تحصیلات، نوع قرارداد، ساعات کاری (شیفت های کاری به طور کلی و شیفت های کاری در شب) و سنوات کاری تاثیر معناداری بر نمره پرخاشگری نداشت. سطح پرخاشگری در پرستاران مورد مطالعه نسبتا بالا بدست آمد. یافته های حاصل از آزمون همبستگی پیرسون نیز نشان داد که همبستگی مثبت متوسطی بین دو متغیر تاب آوری و پرخاشگری وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه حاکی از آن بود که ارتباط معناداری بین شیفت های کاری با تاب آوری و پرخاشگری وجود ندارد. پیشنهاد می شود تا مطالعه ای با موضوع مشابه با جامعه آماری جامع تر (پرستاران اورژانس های بیمارستان های استان) به انجام برسد؛ تا با ارزیابی میزان پرخاشگری، تاب آوری و عوامل مرتبط با آن (به خصوص شیفت های پرستاران) بتوان اقدامات لازم را جهت بهبود وضعیت به انجام رساند.

کلیدواژه ها:

Resilience ، Aggression ، Nurses ، Emergency ، تاب آوری ، پرخاشگری ، پرستاران ، اورژانس.