ارزیابی جایگاه آلودگی صوتی در حقوق ایران

آلودگی صوتی از دیرباز برای بشر دغدغه بوده و قانونگذاری برای جلوگیری از این نوع آلودگی از زمان رومیان مورد توجه بوده است. این امر در زمان حاب شکل جدی تری به خود گرفته و قوانین گسترده ای در سطح ملی و بین‌المللی به خود اختصاص داده است. هدف از این پژوهش، تحلیل و ارزیابی قوانین و متون حقوقی کشور ایران در باب آلودگی صوتی می‌باشد. همچنین این پژوهش سعی دارد با ارایه راهکارهایی حقوقی در پی کاهش آلودگی صوتی و یا پیشگیری از تولید آن باشد. ضرورت توجه به این مساله نیز در باب اهمیت روزافزونی می‌باشد که آلودگی صوتی و مشکلات ناشی از آن در زندگی روزمره ایجاد می‌کنند. همچنین عدم توجه و کمبود سابقه پژوهشی در باب این امر نیز از دیگر ضرورت های توجه به این مساله می‌باشد.با توجه به کمبودهای قانونی و خلاء حقوقی در این زمینه در کشور ایران، بهترین راه‌حل در تجمیع قوانین مربوط به آلودگی صوتی و تجدیدنظر در آیین‌نامه جلوگیری از آلودگی صوتی و پر کردن شکاف‌های موجود در این آیین‌‌نامه است. البته نظارت بر اجرای این قوانین و داشتن ضمانت‌اجراهای موثر در کنار اطلاع‌رسانی و آگاهی عمومی می تواند به بهبود وضعیت آلودگی صوتی بخصوص در کلانشهرها منجر شود.در این پژوهش از روش کتابخانه‌ای، مبتنی بر فیش‌برداری از منابع مکتوب و اینترنتی استفاده گردیده است. همچنین از شیوه توصیفی–تحلیلی در این نوشتار بهره گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

آلودگی صوتی ، آیین نامه نحوه جلوگیری از آلودگی صوتی ، شورای عالی محیط زیست