بررسی سبک های یادگیری و تطابق آن با روش تدریس معلم در دانش آموزان

در نظام های آموزشی نوین، شناخت تفاوت های فردی دانش آموزان به ویژه در سبک های یادگیری آنان، به عنوان یکی از ارکان اساسی طراحی و اجرای آموزش موثر شناخته می شود. سبک یادگیری به شیوه ای اطلاق می شود که فرد برای دریافت، پردازش، سازمان دهی و به کارگیری اطلاعات ترجیح می دهد، و این سبک ها می توانند تحت تاثیر عوامل زیستی، روان شناختی، اجتماعی و فرهنگی شکل گیرند. از سوی دیگر، معلمان به عنوان طراحان و مجریان اصلی فرایند یاددهی–یادگیری، نقش تعیین کننده ای در موفقیت تحصیلی دانش آموزان دارند. هنگامی که روش تدریس معلم با سبک یادگیری دانش آموزان همخوانی و تطابق داشته باشد، فرصت های یادگیری تقویت می شوند، انگیزش درونی افزایش می یابد و کیفیت درک مطالب بهبود می یابد. این مقاله با هدف بررسی رابطه میان سبک های یادگیری دانش آموزان و روش های تدریس معلمان، تلاش دارد تا میزان سازگاری یا ناهماهنگی موجود را شناسایی کرده و تاثیر آن بر فرایند یادگیری را تحلیل نماید.در این پژوهش، پس از شناسایی انواع سبک های یادگیری رایج در بین دانش آموزان—نظیر سبک دیداری، شنیداری، جنبشی–حرکتی و تحلیلی–شهودی—الگوهای تدریس مورد استفاده معلمان مورد بررسی قرار گرفته است. داده ها با استفاده از پرسش نامه های استاندارد گردآوری شده و با بهره گیری از روش های آماری تحلیل شده اند. نتایج حاصل حاکی از آن است که در بسیاری از موارد، عدم تطابق میان سبک یادگیری دانش آموزان و شیوه تدریس معلم می تواند به کاهش مشارکت فعال، افت تحصیلی، احساس نارضایتی از کلاس و کاهش اعتماد به نفس منجر شود. در مقابل، انطباق میان این دو عامل می تواند به تقویت تعاملات یادگیرنده–یاددهنده، افزایش کیفیت یادگیری، و بهبود عملکرد تحصیلی بیانجامد.