طراحی الگوی جهانی شدن آموزش دانشگاهی مبتنی بر کارآفرینی دانشگاهی

اتزکوییتز (۱۹۸۳) برای نخستین بار مفهوم دانشگاه کارآفرین را به کار برد. وی دانشگاه هایی که در خلق درآمد برای ناحیه جغرافیایی خود سهیم باشند و از قابلیت های خود برای این مقصود بهره ببرند را دانشگاه کارآفرین نامید (گوئررو و همکاران، ۲۰۱۶). در بررسی مفهوم اولیه دانشگاه کارآفرین به تعبیر های متنوعی از صاحب نظران در این حوزه می توان اشاره کرد. کلارک (۱۹۹۸) به آن دانشگاه نوآور می گوید. لزلی و اسلاوتر (۱۹۹۷) تعبیر دانشگاه بازار را در مورد آن به کار می برند. دانشگاه هایی که در لاک خود فرو نرفته اند و ارتباط با بیرون دارند و می توانند منابع درآمد برای خود ایجاد کنند؛ با بازار و محیط در چالش هستند و می توانند رویکردهای جدیدی را تجربه کنند؛ دانش آموختگان کارآفرین پرورش دهند و الگوی کارآفرینی را در درون خود ایجاد کنند. این دانشگاه ها به عنوان سازمانی مطرح می شوند که در ارتباط با محیط خود می توانند کارآفرینانه رفتار و عمل کنند و مدیریت خلاقانه ای را برای توسعه و بهسازی محیط خود به کار گیرند (آرنوویتز، ۲۰۲۰). دانشگاه کارآفرین دانشگاهی است که بتواند منابع پولی جدید ایجاد کند و دارای خودمختاری مالی باشد علاوه بر این به دانشجویان خود نگاه مشتری مدارانه داشته باشد و ارتباطات گسترده با محیط را در جهت ارائه آموزش های کاربردی حفظ کند به نحوی که دانش آموختگان کاربلد تربیت کند و در نهایت روند رو به بهبود و قابل ارتقاء داشته باشد. دانشگاه کارآفرین باید بتواند با استفاده از قابلیت ها و توانمندی های اساتید، کارکنان و دانشجویان خود شرکت های نوآوری را ایجاد کند که به خلق دانش و تولید ثروت بپردازند. در واقع دانشگاه باید دارای شرکت های تابعه باشد

کلیدواژه ها:

طراحی الگوی جهانی ، آموزش دانشگاهی ، کارآفرینی دانشگاهی