ارزیابی اثرات تغییر کاربری اراضی بر انتشار دی اکسیدکربن با استفاده از تحلیل تصاویر ماهواره ای و روش یادگیری عمیق (مطالعه موردی: شهرستان اهواز، ۲۰۱۴-۲۰۲۰)

تغییرات کاربری اراضی به عنوان یک چالش مهم در زمینه محیط زیست و توسعه پایدار، اثرات قابل توجهی بر چرخه کربن و انتشار گازهای گلخانه ای، به ویژه دی اکسید کربن، دارد. پایش و تحلیل روند تغییرات کاربری اراضی و پوشش گیاهی، به عنوان شاخصی کلیدی برای ارزیابی وضعیت زیست محیطی، از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر تغییرات کاربری اراضی بر انتشار CO₂ در شهرستان اهواز طی سال های ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۰ میلادی انجام شده است. در این پژوهش، از تصاویر استخراج شده از Google Earth و روش های یادگیری عمیق برای طبقه بندی کاربری اراضی استفاده شده است. داده های مربوط به انتشار CO₂ از پایگاه داده جیوانی استخراج و تحلیل شد. دقت کلی طبقه بندی برای سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۲۰ به ترتیب ۵۵/۹۷ و ۸۶/۹۸ درصد و ضریب کاپا برای سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۲۰ به ترتیب ۳۶/۹۴ و ۰۶/۹۶ درصد  به دست آمد. نتایج نشان داد که اراضی کشاورزی (۴۷/۷۷ درصد) و اراضی انسان ساخت (۸۹/۵۵ درصد) در دوره مورد مطالعه افزایش چشمگیری داشته اند، در حالی که اراضی بایر و علفزار کاهش یافته اند. تحلیل غلظت CO₂ نیز حاکی از افزایش ۲۸ درصدی آن در سال ۲۰۲۰ نسبت به سال ۲۰۱۴ است. همبستگی منفی متوسطی بین اراضی بایر و میزان انتشار CO₂ مشاهده شد. از سوی دیگر، اراضی کشاورزی (۷۵/۰) و مناطق انسان ساخت (۴۳/۰) همبستگی مثبتی با میزان انتشار CO₂ نشان دادند که این امر احتمالا ناشی از افزایش فعالیت های انسانی و مصرف انرژی است.

کلیدواژه ها:

اراضی کشاورزی ، CO₂ ، روش یادگیری عمیق ، کاربری اراضی