نقش اجتماعات یادگیری حرفه ای در ارتقای صلاحیت های حرفه ای معلمان و بهبود کیفیت تدریس

هدف اصلی این مقاله، تحلیل و بررسی نقش اجتماعات یادگیری حرفه ای (PLCs) به عنوان یک راهبرد کلیدی در توسعه ی حرفه ای معلمان و متعاقبا، بهبود کیفیت تدریس و یادگیری دانش آموزان است. در عصر حاضر که کیفیت آموزش به مثابه یکی از مهم ترین شاخص های توسعه ی پایدار جوامع شناخته می شود، رویکردهای سنتی و منزوی توسعه ی حرفه ای معلمان، کارایی خود را از دست داده اند. در مقابل، اجتماعات یادگیری حرفه ای با تاکید بر فرهنگ همکاری، پژوهش جمعی، تمرکز بر یادگیری دانش آموزان و مسئولیت پذیری متقابل، پارادایم جدیدی را برای رشد مستمر معلمان ارائه می دهند. این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی و با استفاده از روش مرور نظام مند ادبیات و تحلیل اسنادی انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که PLCs از طریق سازوکارهایی چون تعمیق دانش پداگوژیکی محتوا (PCK)، تقویت تمرین تاملی، افزایش خودکارآمدی، و خارج ساختن تدریس از انزوای فردی، به طور مستقیم بر ارتقای صلاحیت های معلمان تاثیر می گذارند. همچنین، این اجتماعات با ایجاد تمرکز بر نتایج یادگیری دانش آموزان و استفاده از داده ها برای تصمیم گیری آموزشی، کیفیت تدریس را به شکل معناداری بهبود می بخشند. در پایان، ضمن نتیجه گیری از مباحث مطرح شده، به بررسی چالش های پیاده سازی این مدل و ارائه پیشنهادهایی برای سیاست گذاران و مدیران آموزشی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

اجتماعات یادگیری حرفه ای ، صلاحیت های حرفه ای معلمان ، کیفیت تدریس ، توسعه حرفه ای ، یادگیری مشارکتی ، فرهنگ مدرسه