طاهره پورباقری - کارشناس ارشد مدیریت محیط زیست / دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
ذکیه آگهی - کارشناس منابع طبیعی محیط زیست / دانشگاه پیام نور واحد لواسان

اکوتوریسم از دهه 1970 وارد ادبیات جهان شده و به معنای سفرهای مسوولانه و هدفمند در طبیعت است. دانش اکوتوریسم یا گردشگری طبیعت به عنوان یکی از پرجاذبه ترین و در عین حال پرمنفعت ترین علوم وابسته به منابع طبیعی و محیط زیست تلقی می شود که هنوز در ایران به طور جدی بدان پرداخته نشده است . حفظ تنوع زیستی، مشارکت در تامین رفاه اجتماعی از اهداف توریسم می باشد، همچنین کمک به اقتصاد محلی و ترویج فرهنگ زیست محیطی از اثرات مثبت توریسم و آلودگی، تخریب محیط و نابودی گونه های جانوری و گیاهی از اثرات منفی آن می باشد. برای حفظ توریسم، پایداری آن بایستی مد نظر باشد که با سازماندهی، برنامه ریزی درست ، مشارکت مردم محلی و آموزش می توان به آن رسید. پژوهش حاضر کیفی و روش آن توصیفی – تحلیلی است که با بررسی منابع اسنادی و کتابخانه ای انجام شده است. بنابراین بررسی اجمالی اکوتوریسم کشور ، تاثیر توسعه آن بر جوامع محلی از اهداف این تحقیق و نبود متولی مخصوص و ضعف مدیریت از یافته های آن است.

اکوتوریسم ، حفظ محیط زیست ، آموزش ، مدیریت ، جوامع محلی