روانشناسی خانواده؛ ارتباط والدین با فرزندان

رفتار کودکان به طور مستقیم تحت تاثیر محیطی قرار می گیرد که در آن رشد می کنند و زندگی می نمایند. یکی از مهم ترین و تاثیرگذارترین این محیط ها، خانواده است. خانواده نه تنها اولین مدرسه کودک است، بلکه محلی است که کودکان در آن ارزش ها، نگرش ها و رفتارهای اساسی را فرا می گیرند. تاثیر محیط خانواده بر رفتار کودکان، موضوعی است که توجه بسیاری از پژوهشگران و روانشناسان را به خود جلب کرده است. این تاثیر می تواند در تمام جنبه های زندگی کودکان، از روابط اجتماعی تا عملکرد تحصیلی و حتی سلامت روانی آنها نقش داشته باشد. خانواده زیربنای اصلی رشد اخلاقی و معنوی انسان است. ارزش ها و باورهایی که در این نهاد شکل می گیرند، نه تنها مسیر زندگی فرد را مشخص می کنند بلکه بنیان های اخلاقی و فرهنگی جامعه را نیز می سازند. بنابراین تقویت معنویت و اخلاق در خانواده مساوی است با پرورش نسلی مسئول، امیدوار و ارزش مدار و در نهایت تضمین سلامت و پایداری جامعه. ارتباط، ستون اصلی خانواده است؛ عاملی که می تواند روابط والدین و فرزندان را سرشار از محبت، صمیمیت و رشد کند یا برعکس، آن را به منبع تنش و فاصله تبدیل نماید. بسیاری از خانواده ها بدون آنکه آگاه باشند، از الگوهای ارتباطی تکراری و کهنه استفاده می کنند که یا ریشه در فرهنگ سنتی دارد یا از والدین و محیط های قبلی به ارث رسیده است. این الگوها همیشه پاسخگوی نیازهای نسل امروز نیستند؛ نسلی که با تغییرات سریع اجتماعی، فرهنگی و فناوری روبه روست. ازاین رو، یکی از وظایف مهم خانواده های امروزی، بازنگری و اصلاح شیوه های ارتباطی است تا بتوانند روابطی کارآمدتر و انسانی تر ایجاد کنند.

کلیدواژه ها:

خانواده ، ارتباط ، فرزندان ، والدین و جامعه