ایسودا امیرلو
محمد مسعود

مردم کشورهای کهن و دیرپا بواسطه عمق حضورشان درتاریخ و درتعامل با محیط طبیعی اطرافشان و شناخت اقلیمی که به واسطه قرن ها تلاش برای معاش ازآن شناخت پیدا کرده اند دارای کهن الگوهایی هستند که پیشینیانشان بهصورت خودجوش درپاسخ به نیازهای زیستی برای حفظ بقا رشدوبالندگی خود پدید آورده اند و نسل به نسل بواسطه افزایش تجارب به وسیله ازمون و خطا و معاشرت بافرهنگهای همسایه خود به تعالی رسانده اند ازاین رو دراین پژوهش به بررسی الگوهای معماری زمینه گرای ایران با توجه به نیازهای امروز برای هم نوایی معماری فردا با پتانسیلهای محیطی پرداخته خواهد شد روش این پژوهش برپایه مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی تحلیل دارد نتایج بدست امده ازاین پژوهش به درک اهمیت معماری بومی درایجادرویکردی پایدار درمعماری منجر میشود

معماری پایدار، دیروز، امروز، فردا، توسعه پایدار