عبدالرضا صابونی - رتبه هشتم دکترای تخصصی مدیریت، فوق لیسانس مدیریت صنعتی، لیسانس مهند

از اواسط دهه 1970 سنجش منظم کار افراد در رابطه با نحوه انجام وظیفه آنها در مشاغل محوله، بعنوان ازیابی عملکرد مطرح گردید. پس از آن از اوایل دهه 1990 رفته رفته رویکرد مدیریت عملکرد جانشین ارزیابی عملکرد شده و سازمانها را تحت تاثیر قرار داده است. امروزه دیگر تنها ارزیابی فردی کارکنان مورد توجه نبوه و ارزیابی های معطوف به جنبه های گروهی و سازمانی شده است از طرفی در ارزیابی، متغیرهای درون داد، نحوه انجام کار و نتیجه کار مورد توجه قرار می گیرند. با رهسپار شدن سازمانها بسوی سرآمدی، لزوم استفاده هرچه بیشتر از مدلهایی که به اندازه گیری درست عملکرد سامن ها کمک می کنند، بیشتر احساس می شود. هر سازمانی صرف نظر از نوع فعالیت، اندازه و ساختار نیاز به مدلی دارد که بر اساس آن میزان موفقیت خود را در نیل به آرمانها و اهداف سازمانی مورد سنجش و اندازه گیری قرار دهد. مدل مدیریت عملکرد جامع (TPM) که در این مقاله ارائه می گردد ابزاری جهت کمک به سازمانها برای سنجش میزان قرار داشتن آنها در مسیر تعالی در رسیدن به اهداف است. این مدل که بر مبنای نظام تعالی سازمانی ساخته شده است متاثر از سه مدل MBO , TQM , ISO نیز میباشد و خطوط راهنمای یکسانی برای اندازه گیری و ارزیابی میزان موفقیت سازمان ها ارائه می دهد. مبنای TPM استفاده از معیارهای مدل تعالی سازمانی ، شامل توامندساز ها و نتایج می باشد. توانمند سازها پنج معیار اول بوده و عواملی هستند که سازمان را برای رسیدن به نتایج عالی، توانمند می نمایند. نتایج عالی نتایجی هستند که سازمان در آمد در حوزه های مختلف به آنها دست پیدا میکند و بیان کننده دستاوردهای حاصل از اجرای مناسب توانمند سازها هستند. در مدل TPM توانمندساززها متغیرهای درونداد و نحوه انجام کار را ارزیابی میکنند و متغیر برونداد را نتایج اندازه گیری می نماید.