بررسی ارتباط بین تاب آوری، رفتارهای خود مراقبتی و خود دلسوزی با اضطراب از کووید ۱۹ در بین کارمندان شهرستان بهشهر

هدف این پژوهش بررسی ارتباط بین تاب آوری، رفتارهای خود مراقبتی و خود دلسوزی با اضطراب از کووید ۱۹ است. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کارمندان شاغل در سازمانهای آموزش و پرورش، دادگستری، شبکه بهداشت و درمان، شهرداری و تامین اجتماعی شهرستان بهشهر در سال ۱۴۰۰ بودند. حجم نمونه این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تعیین شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خود دلسوزی فرم بلند نف (۲۰۰۳)، پرسشنامه خود مراقبتی کرونا مادا لنا و همکاران (۲۰۲۰)، پرسشنامه اضطراب کرونا ویروس علی پور و عبدالله زاده (۱۳۹۸) و تاب آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) است که روایی و پایایی پرسشنامه ها در پژوهش های گذشته مورد بررسی و تائید قرار گرفته است. در تحلیل یافته ها از آزمون های همبستگی برای بررسی رابطه بین متغیرها و آزمون های رگرسیون برای بررسی سهم هر یک از متغیرهای پیش بین در متغیر پیامد استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که بین تاب آوری و رفتارهای خود مراقبتی، تاب آوری و خود دلسوزی رابطه مثبت و بین تاب آوری با اضطراب از کووید ۱۹ رابطه منفی معناداری وجود داشت. همچنین نتایج آزمون رگرسیون نشان داد که متغیر خود دلسوزی نسبت به تاب آوری و خود مراقبتی به ترتیب قدرت پیش بینی کنندگی قوی تری داشت. بنابراین نتایج پژوهش نشان داد که بین تاب آوری، رفتارهای خود مراقبتی و خود دلسوزی رابطه معناداری وجود دارد و این متغیرها پیش بینی های موثری در پیش بینی اضطراب کووید ۱۹ هستند.

کلیدواژه ها:

اضطراب کووید ۱۹ ، تاب آوری ، رفتارهای خود مراقبتی ، خود دلسوزی ، کارمندان