بررسی تاثیر آموزش یادگیری خودراهبر بر پیشرفت تحصیلی و نگرش به مدرسه دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان آبدانان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آمورش یادگیری خودراهبر بر پیشرفت تحصیلی و نگرش به مدرسه دانش آموزان انجام شد. طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره متوسطه شهرستان آبدانان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بود که ۴۰ نفر با روش نمونه گیری خوشه ای در دوگروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار اندازه گیرزی پرسشنامه نگرش به مدرسه، بری بتی و وات (۲۰۰۴) و پرسشنامه فام و تیلور (۱۹۹۰) در حوزه ی پیشرفت تحصیلی بود. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری تحلیل تحلیل کوواریانس خطی استفاده شد. نتایج بدست آمده از تجزیه و تحلیل دادهها نشان داد که تفاوت معناداری بین دو گروه گواه و آزمایش از نظر آماری در سطح معناداری ۰,۰۵>P فرض صفر در سطح ۵ رد میشود یا سطح ۰/۹۵ معنادار میباشد. به منظور حذف اثر پیش آزمون از شاخص آماری تحلیل کواریانس استفاده گردید که نتایج به دست آمده نشان داد آموزش یادگیری خودراهبر بر متغیر پیشرفت تحصیلی و نگرش به مدرسه (تاثیر معناداری داشت میزان این تاثیر برای متغیر عملکرد معنادار بودن عملی ۰۲۳ بوده است یعنی ۲۳ درصد کلی واریانس عملکرد دانش آموزان مربوط به آموزش راهبدهای حل مساله بوده است. میزان این تاثیر برای متغیر دلبستگی به مدرسه معنادار بودن عملی ۰۲۱ بوده است یعنی ۲۱درصد کلی واریانس نگرش به مدرسه دانش آموزان مربوط به آموزش یادگیری خودراهبر بوده است.

کلیدواژه ها:

یادگیری خودراهبر ، پیشرفت تحصیلی ، نگرش به مدرسه