بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خودمحوری بر نگرش ، دستاوردهای تحصیلی و یادگیری خودراهبر دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهرستان نهاوند

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خودمحوری بر نگرش، دستاوردهای تحصیلی و یادگیری خودراهبر دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهرستان نهاوند انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی است. این پژوهش نیمه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون می باشند. جامعه آماری تحقیق، شامل دانش آموزان دوره دوم ابتدایی شهرستان نهاوند در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ است. نمونه این پژوهش شامل ۴۰ نفر از جامعه می باشد که از طریق نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای بدین صورت که در ابتدا ۲ مدرسه، از هر مدرسه ۱ کلاس و از هر کلاس ۲۰ نفر انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در گروه گواه (۲۰ نفر) و در گروه آزمایش (۲۰ نفر) قرار می گیرند. ابزار اندازه گیری سه پرسش نامه: پرسش نامه دستاوردهای تحصیلی توسط جعفری (۱۳۹۳)، پرسش نامه نگرش تحصیلی دانش آموزان آیکن (۱۹۷۸)، پرسش نامه یادگیری خودراهبر توسط فیشر و همکاران در سال (۲۰۰۱) و پکیج آموزش خودمحوری بر اساس مدل آموزشی زیمرمن (۲۰۰۰) برگزار شد. در تحلیل داده های تحقیق که توسط نرم افزار SPSS انجام پذیرفت، ابتدا به بررسی توصیفی داده های تحقیق پرداخته شد و ضمن بررسی فرض نرمالیتی توزیع متغیرها، از طریق آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، با استفاده از آزمونهای تحلیل کواریانس یک و چندمتغیره به آزمون فرضیات تحقیق پرداخته شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که استفاده از آموزش مهارتهای خودمحوری برای دانش آموزان، طور معناداری میزان نگرش، دستاوردهای تحصیلی و یادگیری خودراهبر در آنها را بهبود می بخشد و این تاثیرگذاری هم به صورت کلی و هم به صورت جزئی مورد تایید بوده است.

کلیدواژه ها:

آموزش خودمحوری ، نگرش ، دستاوردهای تحصیلی ، یادگیری خودراهبر