بررسی تاثیر استفاده از روش های نوین تدریس بر پیشرفت تحصیلی و خلاقیت دانش آموزان ابتدایی

تحولات سریع علمی، فناوری و اجتماعی در قرن بیست و یکم، نظام های آموزشی را با چالش های جدی و در عین حال فرصت های گسترده ای مواجه ساخته است. یکی از مهم ترین این چالش ها، بازنگری در شیوه های تدریس سنتی و جایگزینی آن با رویکردهای نوین آموزشی است که بر یادگیری فعال، تفکر انتقادی، خلاقیت و توانایی حل مسئله تاکید دارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر استفاده از روش های نوین تدریس، همچون یادگیری مشارکتی، آموزش مبتنی بر بازی، استفاده از فناوری های دیجیتال و راهبردهای خلاقانه، بر پیشرفت تحصیلی و تقویت خلاقیت دانش آموزان دوره ابتدایی انجام گرفته است.در این مقاله ابتدا به مبانی نظری روش های نوین تدریس پرداخته شده و جایگاه آن در رویکردهای معاصر تعلیم و تربیت مورد بررسی قرار گرفته است. سپس با مرور پژوهش های پیشین داخلی و خارجی، شواهدی از تاثیر این روش ها بر انگیزش تحصیلی، افزایش درک مفهومی، ارتقای مهارت های ارتباطی و اجتماعی، و به ویژه پرورش خلاقیت ارائه شده است. یافته ها نشان می دهد که روش های سنتی مبتنی بر انتقال یک سویه دانش، پاسخگوی نیازهای نسل جدید دانش آموزان که در دنیای فناوری و تعاملات چندوجهی رشد یافته اند، نیست. در مقابل، به کارگیری روش های نوین تدریس با ایجاد فضایی پویا، شاداب و تعاملی، موجب ارتقای سطح یادگیری عمیق، افزایش اعتماد به نفس، رشد تفکر خلاق و در نهایت بهبود عملکرد تحصیلی دانش آموزان ابتدایی می شود.در پایان، ضمن تاکید بر ضرورت نهادینه سازی این روش ها در مدارس ابتدایی، پیشنهاداتی برای سیاست گذاران آموزشی، مدیران مدارس و معلمان ارائه می شود تا با بهره گیری از این رویکردها، زمینه تحقق اهداف سند تحول بنیادین آموزش و پرورش در پرورش نسلی خلاق، متفکر و کارآمد فراهم گردد.

کلیدواژه ها:

روش نوین تدریس ، یادگیری فعال ، آموزش ابتدایی ، پیشرفت تحصیلی ، خلاقیت ، فناوری آموزشی ، یادگیری مشارکتی ، آموزش مبتنی بر بازی