اثربخشی بازی درمانی بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی و تاب آوری در دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان الشتر

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی بازی درمانی بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی و تاب آوری در دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان الشتر بود. روش انجام این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل نامعادل بود. جامعه آماری تمامی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان الشتر در سال تحصیلی ۴۰۴-۱۴۰۳ می باشد، که تعداد آنها در زمان انجام تحقیق حاضر ۱۳۵۷ نفر میباشد. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی، تعداد ۵۰ نفر (۲۵ نفر گروه آزمایش و ۲۵ نفر گروه کنترل) به عنوان گروه نمونه انتخاب شدند. در این تحقیق از پرسشنامه های استاندارد استاندارد ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی،پارکرو تیلور،۱۹۹۴)، سازش یافتگی واینبرگ (۱۹۹۰) و تاب آوری را کونور و دیویدسون (۲۰۰۳؛ به نقل از محمدی، ۱۳۸۴)، استفاده و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف-اسمیرنوف، آزمون لون، تحلیل کوواریانس یک راهه (آنکوا) و تحلیل کووارانس دو راهه (مانکووا) جهت بررسی فرضیه های پژوهش با کمک نرم افزار SPSS ویراست ۲۱ با میزان آلفا (مقدار خطای) ۰۵/۰ و سطح اطمینان ۹۵ درصد (۹۵%) مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که که بازی درمانی بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی و تاب آوری در دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان الشتر موثر است و موجب می شود ناگویی هیجانی در افراد تحت آموزش کاهش پیدا کرده و سازش یافتگی و تاب آوری در دانش آموزان تحت آموزش افزایش یافته است. براساس یافته های پژوهش حاضر نتیجه گرفته می شود که بازی درمانی موجب کاهش ناگویی هیجانی شده و موجب افزایش سازش یافتگی و تاب آوری در دانش آموزان می شود. لذا این برنامه ها باید مورد توجه آموزش و پرورش شهرستان الشتر قرار گیرد تا در طرح ریزی رویکردهای درمانی و تقویت مهارت یادگیری و افزایش کارایی برای دانش آموزان دبستانی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، ناگویی هیجانی ، سازش یافتگی ، تاب آوری ، شهرستان الشتر