پیامدهای تدریس مبتنی بر تجربه در ارتقای کیفیت یادگیری و مشارکت در دوره تحصیلی متوسطه

این مقاله مروری به تحلیل پیامدهای گسترده و عمیق تدریس مبتنی بر تجربه بر دو مولفه کلیدی موفقیت آموزشی، یعنی کیفیت یادگیری و میزان مشارکت دانش آموزان در دوره تحصیلی متوسطه، می پردازد. نظام های آموزشی معاصر به طور فزاینده ای با چالش دانش آموزان منفعل و شکاف میان دانش تئوریک و کاربرد عملی آن روبرو هستند. در این میان، یادگیری مبتنی بر تجربه به عنوان یک رویکرد آموزشی فعال، دانش آموزمحور و فرآیندمحور، راهکاری قدرتمند برای غلبه بر این چالش ها ارائه می دهد. این پژوهش با اتکا به مبانی نظری، به ویژه چرخه یادگیری دیوید کلب، و با مرور ادبیات پژوهشی مرتبط، استدلال می کند که این شیوه تدریس پیامدهای تحول آفرینی را به همراه دارد. یافته های کلیدی نشان می دهند که یادگیری مبتنی بر تجربه از طریق درگیر کردن مستقیم دانش آموزان در فعالیت های معنادار مانند آزمایش ها، پروژه های گروهی، شبیه سازی ها و فعالیت های میدانی، به تعمیق فهم مفاهیم انتزاعی، بهبود چشمگیر ماندگاری مطالب، و ارتقای تفکر انتقادی و مهارت های حل مسئله منجر می شود. به طور همزمان، این رویکرد با افزایش حس عاملیت، خودمختاری و ارتباط، انگیزه درونی و مشارکت فعال دانش آموزان را به طور معناداری تقویت می کند. اگرچه پیاده سازی این رویکرد نیازمند تغییر در نقش معلم و ساختارهای سنتی کلاس درس است، اما شواهد موجود به وضوح نشان می دهند که مزایای آن در پرورش یادگیرندگانی مادام العمر، فعال و توانمند، این چالش ها را توجیه می کند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مبتنی بر تجربه ، کیفیت یادگیری ، مشارکت دانش آموزان ، دوره متوسطه ، نظریه کلب