نقش آموزش مبتنی بر پروژه در تقویت همکاری گروهی و مهارت های ارتباطی در دوره ابتدایی

در چشم انداز آموزشی قرن بیست و یکم، توانایی همکاری موثر با دیگران و برقراری ارتباطی شفاف، به عنوان دو شایستگی بنیادین برای موفقیت فردی و اجتماعی شناخته می شوند. دوره ابتدایی، به عنوان بستری برای شکل گیری الگوهای تعاملی، نقشی حیاتی در پرورش این مهارت ها دارد. این مقاله مروری به بررسی نقش و سازوکارهای تاثیرگذاری آموزش مبتنی بر پروژه به عنوان یک رویکرد آموزشی فعال، بر تقویت همکاری گروهی و مهارت های ارتباطی در دانش آموزان دبستانی می پردازد. در نظام آموزشی سنتی که اغلب بر کار فردی و سکوت در کلاس تاکید دارد، فرصت های دانش آموزان برای تمرین تعاملات اجتماعی سازنده و هدفمند، محدود است. آموزش مبتنی بر پروژه با ماهیت ذاتا اجتماعی و مسئله محور خود، دانش آموزان را در موقعیت هایی قرار می دهد که موفقیت در آن، مستلزم همکاری واقعی و ارتباط موثر است. این پژوهش با تکیه بر نظریه اجتماعی-فرهنگی ویگوتسکی و اصول یادگیری مشارکتی، به تحلیل این موضوع می پردازد که چگونه ساختار پروژه ها به شکل گیری انسجام گروهی، وابستگی متقابل مثبت، مسئولیت پذیری فردی و مهارت های کلامی و غیرکلامی کمک می کند. بررسی ادبیات نشان می دهد که دانش آموزان در این فرآیند، مهارت هایی نظیر گوش دادن فعال، بیان واضح ایده ها، ارائه بازخورد سازنده، مذاکره و حل تعارض را در یک بستر اصیل و معنادار تمرین می کنند. این مقاله نتیجه گیری می کند که آموزش مبتنی بر پروژه، فراتر از یک روش تدریس، یک محیط یادگیری اجتماعی جامع است که می تواند به طور موثری به رشد شایستگی های ارتباطی و مشارکتی کودکان در سال های اولیه تحصیل کمک کند.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر پروژه ، همکاری گروهی ، مهارت های ارتباطی ، یادگیری مشارکتی ، دوره ابتدایی