مطالعه تطبیقی نقش پرنده در نگارگری ایرانی و نقاشی چینی دوران ایوان

مقدمه و هدف: پرندگان از دیرباز در هنرهای تصویری، نمادهایی چندلایه و پرمعنا بوده اند. در نگارگری ایرانی و نقاشی چینی دوران ایوان، نقش پرندگان نه تنها جنبه تزیینی داشته، بلکه مفاهیم فلسفی، عرفانی و نمادین خاصی را نیز منتقل می کرده است. این مقاله با هدف تحلیل تطبیقی بازنمایی پرندگان در این دو سنت هنری، به بررسی شباهت ها و تفاوت ها در سبک، محتوا و معناشناسی پرداخته است. روش شناسی تحقیق: رویکرد تحقیق کیفی و مبتنی بر تحلیل محتوای بصری است. با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و تحلیل نمونه هایی منتخب از نگارگری های ایرانی (به ویژه مکتب های تیموری و صفوی) و نقاشی های چینی دوره ایوان، عناصر بصری، ترکیب بندی، جایگاه پرنده در روایت و بار معنایی آن تحلیل شده اند. همچنین از روش توصیفی-تحلیلی برای مقایسه آثار بهره گرفته شده است. یافته های تحقیق: نتایج نشان می دهد که در هر دو سنت هنری، پرنده علاوه بر جنبه زیبایی شناسی، نقشی نمادین ایفا می کند. در نگارگری ایرانی، پرنده بیشتر با مضامین عرفانی، آزادی روح، و گاهی عشق الهی در ارتباط است؛ در حالی که در نقاشی چینی، پرنده حامل معانی فلسفی، طبیعت گرایانه و گاه سیاسی است. از نظر سبک نیز، نگارگری ایرانی بر تزئین، رنگ های تند و ترکیب بندی متمرکز است، در حالی که نقاشی چینی به سادگی، فضاپردازی باز و حرکات قلم اهمیت می دهد. نتیجه گیری و پیشنهادات: با وجود تفاوت های فرهنگی، هر دو سنت هنری درک عمیقی از طبیعت و نمادسازی دارند که نقش پرنده را به عنصری فراتر از تزیین تبدیل کرده است. پیشنهاد می شود در مطالعات بعدی، تاثیر تبادلات فرهنگی میان ایران و چین در مسیر جاده ابریشم و بازتاب آن در هنر مورد بررسی دقیق تری قرار گیرد. واژگان کلیدی: نگارگری ایرانی، نقاشی چینی، نقش پرنده، هنر تطبیقی، نمادپردازی بصری

کلیدواژه ها:

نگارگری ایرانی ، نقاشی چینی ، نقش پرنده ، هنر تطبیقی ، نمادپردازی بصری