نقش بازی در رشد اجتماعی و عاطفی کودکان دبستانی

بازی به عنوان یک فعالیت طبیعی و ضروری در فرآیند رشد و یادگیری کودکان نقشی بنیادین در تربیت و توسعه مهارتهای مختلف آنان ایفا می کند. استفاده از بازی در محیط های آموزشی و تربیتی مدارس به عنوان یک ابزار آموزشی نوین و موثر، موجب رشد اجتماعی، عاطفی، شناختی و فیزیکی کودکان می شود. در دنیای امروز آموزش فقط محدود به انتقال اطلاعات علمی نیست، بلکه فرآیند یادگیری باید به طور جامع به طور همزمان به رشد شخصیت و مهارتهای اجتماعی، ارتباطی و روان شناختی دانش آموزان توجه کند. در این زمینه بازی های گروهی، نقش آفرینی، رقابتی و تخیلی در مدارس به طور خاص و مورد استفاده قرار می گیرند تا کودکان بتوانند مهارتهای خود را در ارتباط با دیگران، همکاری، همدلی، مدیریت احساسات، حل تعارضات تقویت کنند. بازی های گروهی به ویژه به کودکان این امکان را می دهند تا از طریق تعاملات اجتماعی با همسالان خود مهارتهای ارتباطی را بیاموزند. این بازی ها به طور غیرمستقیم به تقویت نوبت گیری، گوش دادن فعال، مذاکره و تصمیم گیری در موقعیت های اجتماعی کمک می کنند. بازی های رقابتی نیز به کودکان می آموزند که چگونه با پیروزی و شکست کنار بیایند و از این تجارب برای رشد شخصی خود بهره ببرند. در همین راستا بازی های تخیلی و نقش آفرینی می توانند به عنوان ابزاری برای تقویت مهارتهای شناختی و اجتماعی کودکان عمل کنند. این بازی ها فرصت هایی برای کودکان فراهم می کنند تا در دنیای خیالی نقش های مختلف را تجربه کرده و مهارتهای ارتباطی، تفکر انتقادی و حل مسئله را در موقعیت های اجتماعی شبیه سازی کنند. مدارس باید از بازی ها به طور موثر و استراتژیک در فرآیند آموزش استفاده کنند تا تجربه یادگیری لذت بخش، موثر و جامع تری برای کودکان فراهم آید و آنان در مسیر رشد، اجتماعی، عاطفی و شناختی خود پیشرفت کنند.

کلیدواژه ها:

بازی ، رشد ، اجتماعی ، عاطفی ، کودکان دبستانی