مریم فدایی قطبی

در کشورهای مختلف بسته به میزان فعالیتهای صنعتی بین 30 تا 35 درصد کل انرژی مصرفی در ارتباط با ساختمان مورد استفاده قرار می گیرد . از این میزان حدود 50 تا 60 درصدصرف گرمایش و سرمایش ساختمان در فصول مختلف می شود . این بدان معنا است که از کل انرژی مصرفی بین 15 تا 20 درصد به مصرف فضای مسکونی داخل ساختمانها میرسد . ( رقم قابل توجهی از انرژی ). بنابراین اقدامهایی که در جهت ارتقای کیفیت ساختمان از دیدگاه تبادلات حرارتی صورت می گیرد منتج به صرفه جویی قابل ملاحظه ای در مصرف کل انرژی می شود .موضوع تامین انرژی گرمایشی ( بطور کلی آسایش داخل ساختمان برای ساکنین ( و اینکه ساختمان خود بتواند انرژی گرمایشی و سرمایشی را تامین کند موضوع مهمی است که همواره فکرمعماران را بخود مشغول ساخته است . اکثریت عظیمی از فضای زیست سنتی براساس انطباق نیازهای انسانی و شرایط محیطی و طبیعی , طراحی و ساخته شده اند . و با تکامل تدریجی خود ترکیبی متعالی از فن و هنر را بوجود آورده اند . معماری قرن بیستم واسطه اهمیت بیش از حدی که به تکنولوژی داده است قابل تشخیص می باشد و این به قیمت بی اهمیتی به سایر ارزشهاست .این تمایل حتی در مورد مصالح ساختمانی مانند مواد پلاستیکی و مصنوعی نیز دیده می شود . ومنشا وابستگی به وسایل مکانیکی و الکتریکی برای گرمایش و سرمایش و حتی تهویه ساختمان بوده که به قیمت از بین رفتن منابع باارزش انرژی است . بعبارت دیگر انسان امروز خود را اسیرتاسیسات پیچیده کرده . تا بجایی که برای تاسیسات تهویه مطبوع حق باز کردن پنجره را نیز ازخود سلب می کند . امروز توجه کمی به خصوصیات اقلیمی هر محل و مصالح بومی می شود و بهمین دلیل ما شاهد یک سبک بین المللی در سراسر جهان هستیم.هدف این مقاله آن است که راهکارها و دستور العملهایی را برای یک طراحی اقلیمی, درجهت خود کفاسازی مکانهای زیستی در تامین انرژی گرمایشی مورد نیاز خود را برای معماران بدهد.