نیلوفر قاسم پور - دانشجوی کارشناسی ارشد علوم و صنایع غذایی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت الله آملی

گوجه فرنگی گیاهی با نام علمی Lycopersicon esculentum و از خانواده سیب زمینی (Solanaceae) می باشد که به نام عمومی گوجه فرنگی در جهان مشهور است. خاستگاه اولیه گوجه فرنگی را به امریکای جنوبی نسبت می دهند. ایران چهارمین تولید کننده گوجه فرنگی در جهان است. امروزه به دلیل اهمیت یافتن کاهش ضایعات کشاورزی و همچنین تولید محصولات بازیافت شده ارزان قیمت بحثاستفاده مجدد ضایعات حاصل از فراوری محصولات کشاورزی با حداکثر راندمان از ارزش ویژه ای برخوردار است. عموماً مقدار قابل توجهی از محصول گوجه فرنگی در طی برداش، حمل و نقل و نگهداری ضایع و غیرقابل مصرف می گردد. ه مچنین در کارخانه طی مراحل سورتینگ گوجه فرنگی های نامرغوب به عنوان ضایعات جدا می شوند. علاوه بر این در نتیجه فراوری گوجه فرنگی تفاله حاصل می گردد که میزان آن تقریباً برابر با 3 درصد وزنی تفاله خشک، در ازای وزن گوجه فرنگی اولیه است. ضایعات گوجه فرنگی ممکن است در تغذیه دام و یا جهت تهیه کودهای گیاهی به مصرف برسند. بذر خشک گوجه فرنگی را می توان به صورت مستقیم، در تهیه نان و سایر فراورده های مشابه غلات به کار برد. ه مچنین از بذر خشک گوجه فرنگی و یا کل ضایعات آن می توان در تهیه کنستانتره های پروتئینی استفاده کرد. Kramer استحصال پروتئین از بذر گوجه فرنگی با استفاده از سه نوع منعقد کننده اسیدی را برای استفاده از این نوع ضایعات یادآوری نمود. Kramer & Kwee روش ساده ای را مبنی بر استحصال قلیایی- اسیدی پروتئین از ضایعات پیشنهاد کردند. استصال پروتئین از بخشهای مختلف ضایعات گوجه فرنگی عموماً براساس انحلال قلیایی و ترسیب اسیدی انجام می پذیرد. تمامی پروتئین ها در محدوده قلیایی pH به صورت محلول در آمده و به این ترتیب از ترکیبات نامحلول در این شرایط جدا می شوند و به دنبال آن با کاهش pH محیط، در ناحیه ایزوالکتریک (نقطه ایزوالکتریک پروتئین مربوطه)، از حلالیت آن ها کاسته و به شکل ذرات مجتمع و م نعقد شده، از ترکیبات محلول در شرایط اسیدی تفکیک می گردند.

تفاله گوجه فرنگی، پروتئین