بررسی تاثیراشتراکگذاری دانش بر رفاه شغلی با تمرکز بر نقش میانجی قابلیت یادگیری سازمانی مورد مطالعه: شرکتهای چندملیتی فناوری اطلاعات در ایران

در محیط پرفشار شرکتهای دانشمحور، اشترا کگذاری دانش بهمثابه یکی از عوامل موثر در ارتقاء رفاه شغلی کارکنان مطرح میشود، اما سازوکار این اثرگذاری همچنان مبهم باقی مانده است. در حالیکه مطالعات پیشین عمدتا بر نقش رفاه به عنوان پیشزمین های برای اشتراک دانش تمرکز کردهاند، پژوهش حاضر با تمرکز بر جهت معکوس این رابطه، به تحلیل تاثیر دو نوع دانش)روتین و نوآورانه بر رفاه شغلی میپردازد. این تحقیق با بهرهگیری از مدل تقاضا–منابع شغلی (JDR) ، به بررسی نقش میانجیگری قابلیت یادگیری سازمانی در رابطهی میان اشترا کگذاری دانش و رفاه شغلی میپردازد. دادهها از ۳۶۷ کارمند شرکتهای چندملیتی فناوری اطلاعات در ایران گردآوری و با استفاده از مدلسازی معادلات ساختاری تحلیل شدهاند. نتایج نشان داد که هر دو نوع دانش تاثیر مستقیم و معناداری بر رفاه شغلی دارند، و قابلیت یادگیری سازمانی بهعنوان میانجی جزئی در این مسیر عمل میکند. این مقاله با تفکیک اثرات دانش روتین و نوآورانه و تعیین نقش واسط یادگیری سازمانی، برداشتی تلفیقی از نظریه های مدیریت دانش و روانشناسی سلامت شغلی ارائه میدهد و دریچهای تازه برای بازنگری در مدلهای رفاه شغلی میگشاید

کلیدواژه ها:

دل تقاضا–منابع شغلی ، اشتراک گذاری دانش روتین ، اشترا کگذاری دانش نوآورانه ، رفاه شغلی ، قابلیت یادگیری سازمانی