زیرساخت های سبز به عنوان راهکار تلفیقی در طراحی شهری آینده نگر با محوریت تاب آوری اقلیمی

زیرساخت های سبز به عنوان ابزاری راهبردی در طراحی شهری آینده نگر، نقش موثری در افزایش تاب آوری شهرها در برابر تغییرات اقلیمی ایفا می کنند. استفاده از این زیرساخت ها با بهره گیری از ظرفیت های اکولوژیکی، اجتماعی و اقتصادی، امکان بازآفرینی فضاهای شهری را در بستر بحران های زیست محیطی فراهم می سازد. تحلیل منابع علمی و تجارب داخلی نشان می دهد که زیرساخت های سبز از طریق کاهش جزایر حرارتی، کنترل رواناب های سطحی، ارتقای کیفیت منظر و ایجاد فضاهای تعاملی، توان انطباق پذیری شهرها را افزایش می دهند. در مقابل، چالش هایی چون ضعف نهادی شهرداری ها، نبود نهادهای تخصصی، و محدودیت های مالی، از موانع اصلی تحقق این رویکرد در شهرهای ایران هستند. بررسی رویکردهای تلفیقی همچون ترکیب زیرساخت های سبز-آبی، مدیریت هوشمند پروژه و تلفیق داده های محیطی با طراحی شهری، نشان می دهد که اجرای موفق این زیرساخت ها نیازمند تغییر در نگرش های سیاست گذاری و پیوند میان حوزه های محیطی، عمرانی و اجتماعی است. یافته ها حاکی از آن است که تقویت نگاه سیستمی و یکپارچه به زیرساخت های سبز، کلید اصلی برای عبور از آسیب پذیری اقلیمی به سوی توسعه شهری پایدار و منعطف خواهد بود.

کلیدواژه ها:

زیرساخت سبز ، تاب آوری اقلیمی ، طراحی شهری آینده نگر ، توسعه پایدار ، شهرهای ایران.