سنجش کیفیت پیاده راه شهری و ارائه راهکارهای عملیاتی جهت ارتقا پیاده راه پانزده خرداد شهر تهران

در طول سه دهه اخیر، در نتیجه اوج‌گیری و حاد شدن مشکلات شهری مانند آلودگی محیط، دشواری رفت و آمد، افت کیفیت فضاهای شهری و ...، واکنش گسترده‌ای علیه سلطه حرکات موتوری و کاهش تحرکات پیاده به وجود آمده است. چنین شرایطی نیازمند آن است که برنامه‌ریزان و طراحان، عابرپیاده را به عنوان یک انسان و شهروند به رسمیت شناخته و به تأمین نیازهای او بپردازند. در ایران، تلاش در جهت ایجاد پیاده راه های سرزنده شهری در نخستین مراحل خود به سر می برد و اقدامات گسترده ای نیز در جهت سنجش وضعیت پیاده راه های موجود صورت نپذیرفته است. این پژوهش در تلاش است تا پس از تدوین چارچوب نظری مناسب در ارتباط با کیفیت پیاده راه ها، با رویکرد ذهنی، به تحلیل عوامل تبیین کننده کیفیت در پیاده راه ها بپردازد و با اولویت بندی حوزه های نیازمند اقدام، کیفیت بالاتری را برای مخاطبان فضا فراهم آورد. در همین راستا پیاده راه پانزده خرداد به عنوان نمونه موردی پژوهش انتخاب شد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و از مدل تحلیل عاملی اکتشافی استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که از مجموع 25 متغیر بیانگر کیفیت، در نهایت 7 عامل «راحتی پیاده روی»، «جذابیت پیاده روی»، «ایمنی و امنیت»، «ملاحظلات زیست محیطی»، «پیوستگی شبکه»، «احساس تعلق» و «تنوع و گوناگونی» به عنوان عوامل اصلی کیفیت در این پیاده راه معرفی شده اند و میزان تاثیر گذاری هر یک از عوامل مشخص گردیده اند. در انتها نیز با توجه به میزان اهمیت هر یک از عوامل، پیشنهادها و راهکارهای اجرایی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

کیفیت ، پیاده راه ، فضاهای عمومی ، تحلیل عاملی