تحلیل گسست های گفتمانی در غزلیات موالنا و بررسی پارادوکس های معنایی در پرتو هرمنوتیک تاویلی

تحلیل گفتمان غزلیات موالنا، با تمرکز بر گسست های گفتمانی و پارادوکس های معنایی، لایه های پیچیده اندیشه عرفانی او را آشکار می سازد. این پژوهش، با رویکرد هرمنوتیک تاویلی، به بررسی تناقض های ظاهری و ناپیوستگی های زبانی در اشعار موالنا پرداخته و نشان می دهد که این گسست ها، نه ضعف ساختاری، بلکه بازتاب ژرفای نگاه شاعر در بیان حقیقت متعالی است. موالنا با به کارگیری پارادوکس هایی چون « مرده بدم، زنده شدم »یا « خموشم و در فریاد»، گفتمان خطی عقالنی را دگرگون ساخته و فضایی سیال برای تاویل معنا می آفریند. در چارچوب هرمنوتیک تاویلی، این پارادوکس ها نه نشانه های آشفتگی، بلکه ابزارهایی برای گذر از سطح زبان به عمق تجربه های عرفانی اند. گسست های گفتمانی در غزلیات موالنا، مانند گذارهای ناگهانی از عشق به عقل یا از هستی به نیستی، تجلی حرکت پویای جان سالک در مسیر سلوک معنوی است. با تحلیل نمونه ای از ابیات، این پژوهش ثابت می کند که موالنا از این شگردها برای بیان «ناگفتنی ها» بهره برده و مخاطب را به مشارکت در کشف معنا فرامی خواند. یافته های این تحقیق نشان می دهد که هرمنوتیک تاویلی، به عنوان روشی کارآمد برای خوانش متون عرفانی، می تواند رابطه میان فرم ادبی و محتوای معنوی را تبیین کند. در این نگاه، گسست های گفتمانی و پارادوکس ها، نه کاستی هایی زبانی، بلکه کلید درک سطوح چندگانه معنا در شعر موالنا هستند.

کلیدواژه ها:

موالنا ، غزلیات ، گسست گفتمانی ، پارادوکس ، هرمنوتیک تاویلی