طراحی موزه فرش شیراز با بهره گیری از عناصر معماری دوره زندیه

با توجه به جایگاه تاریخی، فرهنگی و هنری شهر شیراز و اهمیت هنر فرش در دوره ی زندیه، پژوهش حاضر با هدف طراحی موزه ای مبتنی بر عناصر معماری این دوره، در تلاش است تا میان هویت معماری سنتی و نیازهای عملکردی معاصر پیوندی معنادار ایجاد کند. روش تحقیق از نوع توصیفی–تحلیلی و با رویکرد کیفی، مبتنی بر تحلیل محتوای نظری و بررسی تطبیقی نمونه های داخلی و خارجی، تدوین شده است. در چهارچوب نظری پژوهش، پنج مولفه ی کلیدی شامل: ایده ی طرح، فناوری ساخت، فرم، مصالح و رابطه با بافت به عنوان شاخص های ارزیابی معماری مورد توجه قرار گرفتند. یافته های تحقیق نشان می دهد که احیای هویت معماری تنها از مسیر بازتولید معنای تاریخی در ساختاری معاصر امکان پذیر است؛ فرم گرایی صرف یا تقلید سطحی از الگوهای گذشته، بدون درک مفهومی از فضا، منجر به آثاری بی هویت خواهد شد. همچنین، بهره گیری از فناوری ساخت روز در کنار مصالح بومی، زمانی می تواند موفق باشد که در راستای معنا و تجربه فضایی قرار گیرد. از منظر تحلیل های سایت، نتایج حاصل از دو تکنیک تصمیم گیری چندمعیاره AHP و تحلیل سوات نشان داد که سایت واقع در خیابان طالقانی، با بیشترین امتیاز در معیارهایی چون پتانسیل فرهنگی، دسترسی، هماهنگی با طرح های توسعه شهری و نزدیکی به مجموعه تاریخی زندیه، مناسب ترین بستر برای طراحی موزه فرش شیراز است.

کلیدواژه ها:

موزه ، فرش ، موزه فرش ، معماری دوره زندیه ، شهر شیراز.