واکاوی نمود شهر در شعر محمدعلی سپانلو با محوریت اضطراب

شهر، به عنوان یکی از اصلی ترین بسترهای زیست انسانی در دوران مدرن، همواره بازتاب دهنده ی تحولات اجتماعی، فرهنگی و روانی جوامع بشری بوده است. در شعر نو فارسی، توجه به مولفه های شهری و مسائل روانی مرتبط با آن جایگاهی ویژه دارد. یکی از شاعران برجسته ی این حوزه، محمدعلی سپانلو است که شهر، به ویژه تهران، در اشعار او حضوری پررنگ، چندلایه و معنا دار دارد. سپانلو در مواجهه با فضای شهری، نگاهی انتقادی، نوستالژیک و گاه اضطراب آلود دارد؛ اضطرابی که برخاسته از تنش های ناشی از بیگانگی انسان مدرن، ازخودبیگانگی، بحران هویت و فشارهای اجتماعی است. او در آثار خود می کوشد با تلفیق فضاهای گذشته با عناصر زندگی معاصر، چهره ای ملموس از شهر امروزی ارائه دهد و در نهایت، تصاویری از تمدن و دنیای صنعت را بازنمایی کند. این پژوهش، با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی، تلاش می کند به واکاوی نمود شهر در شعر محمدعلی سپانلو، با تاکید بر مولفه ی اضطراب به عنوان یکی از محورهای تجربه ی زیسته ی شاعر در بستر مدرن و شهری، بپردازد.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، شهر ، محمدعلی سپانلو ، اضطراب موقعیت