زنان و مدیریت های کلان اجتماعی

حق برابر تمامی افراد (اعم از زن و مرد) در مشارکت سیاسی و از جمله مدیریت های کلان اجتماعی جزء آن دسته از حقوق شهروندی است که در قانون مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله با طرح این سوال که آیا زنان از پذیرش مدیریت های کلان اجتماعی منع شده اند یا خیر، ضمن طرح دیدگاه های جریانات مذهبی ایران (سنت گرایان، اصولگرایان، تجدد گرایان) یا سه نظریه (مخالف، موافقت محدود، موافق) درباره مشارکت سیاسی و مدیریت های کلان اجتماعی زنانف ادّله موافقان و مخالفان مورد نقد و بررسی قرار گرفته و در نهایت همسو با نظریه عده ای از اصولگرایان نتیجه گرفته خواهد شد که ححضور زنان را در مدیریت های کلان اجتماعی به شرط توانا بودن آنان می پذیریم و احراز مسئولیت های یاد شده منوط به مدیریت و تدبیر است نه توانایی های جسمی و جنسی و از آن رو که فقه شیعه ظرفیت انعطاف پذیری در ظرفیت زمان و مکان را دارد، به جاست فقهای شیعه نبت به احکام زنان و جنبه های نابرابری زن و مرد در برخی از مدیریت های کلان اجتماعی به اجتهاد مجدد و کارآمد بپردازند. زیرا نمی توان نسبت به بسیاری از این احکام نگاه ابدی داشت.

کلیدواژه ها:

زن مدیریت های کلان اجتماعی ، مشارکت سیاسی ، جریانات مذهبی ، اجتهاد کارآمد