وجید سبزیان پور - دانشیار دانشگاه رازی

نیما زبان گویای فرهنگ و ادب سرزمین ایران است، پرور ده این آب و خاک و برآمده از فرهنگ ایرانی است، فرهنگی که آمیخته ای از اندیشه های اسلامی - ایرانی – عربی است. آموزه های دینی، خردورزی و تجربه، از گذشته بسیار دور، محور اساسی اندیشه ها و ارزش های فکری و رفتاری مردم ایران بوده که از نسلی به نسلی دیگر سینه به سینه منتقل شده آثاری چون شاهنامه و گرشاسب نامه امانتدار انتقال آنها به نسل های بعدی بوده است . به علاوه بسیاری از آنها به واسطه همسویی با فرهنگ و ادب اسلامی – عربی با استقبال عرب ها روبرو شده و از طریق اختلاط فرهنگی و نژادی ایرانیان و عربها به فرهنگ عربی منتقل شده و این بار با لباسی جدید و هویتی متفاوت به زادگاه خود بازگشته است.جستجوی رگه های فکری باستانی این مرز و بوم، و ردیابی تأثیر و تأیید آنها در فرهنگ عربی و فارسی، راهی است برای بازشناسی ارتباطات فرهنگی – تاریخی ایرانیان و عربها که از آثار پر برکت آن، ایجاد وحدت و نزدیکی دو ملت و کاهش غبار تفرقه و اختلافات مصیبت بار است.در این مقاله با ریشه یابی 3 مضمون از نیما، در فرهنگ باستانی ایران و جستجوی شواهدی از ادب عربی و فارسی، به دنبال پیدا کردن رشته ای هرچند باریک هستیم که دو فرهنگ ایرانی و اسلامی را به هم گره می زند، به این اعتقاد که این رشته طلایی با تلاش مستمر، اینقابلیت را دارد که تبدیل به ریسمانی محکم و استوار گردد.

نیما، ادبیات تطبیقی، ادب فارسی و عربی، عقلانیت و خرد