طراحی مدل مفهومی ارتقای تاب آوری زیرساخت های شهری در برابر تغییرات اقلیمی و بلایای طبیعی

طراحی زیرساخت های شهری تاب آور نیازمند ترکیب دیدگاه های متنوع در یک چارچوب منسجم است. با تشدید تغییرات اقلیمی و افزایش فراوانی بلایای طبیعی، سیستم های شهری با چالش های بی سابقه ای روبرو هستند که قدرت تاب آوری، افزونگی و سازگاری زیرساخت های حیاتی را مورد آزمایش قرار می دهند. این مقاله مروری، تحلیل جامعی از چارچوب های مفهومی موجود، رویکردهای روش شناختی و یافته های تجربی مرتبط با تاب آوری در سیستم های زیرساخت شهری ارائه می دهد، با تاکید بر تطبیق اقلیمی و کاهش ریسک بلایا. از طریق بررسی گسترده ادبیات علمی، این مقاله نه تنها ابعاد کلیدی تاب آوری — فنی، اجتماعی، اکولوژیکی و حاکمیتی — را برجسته می کند، بلکه تمهای نوظهوری مانند فناوری های تویین دیجیتال، حاکمیت شبکه ها و مدیریت ریسک یکپارچه را نیز شناسایی می کند. هدف کلی ارائه یک دیدگاه متحد کننده است که نشان دهد چگونه شهرها می توانند زیرساخت های تاب آوری توسعه دهند که در شرایط فشار عملکرد خود را حفظ کرده و پس از بلایا به سرعت بازیابی می شوند. استراتژی های ارزیابی کمی تاب آوری زیرساخت ها، روش های مدل سازی وابستگی های بین شبکه های زیرساختی و بهترین شیوه ها برای برنامه ریزی تاب آوری مشارکتی مورد بحث قرار می گیرند. مقاله با تاکید بر نیاز به فرآیندهای مستمر و سازگار که نوآوری های فناورانه و مشارکت جامعه را در بر می گیرند تا تهدیدات پیچیده و در حال تحول ناشی از تغییرات اقلیمی و بلایای طبیعی را برطرف کنند، به پایان می رسد.

کلیدواژه ها:

زیرساخت های شهری تاب آور ، تغییرات اقلیمی ، بلایای طبیعی ، چارچوب مفهومی ، کاهش ریسک بلایا