هیدرو هالوفیت های حاشیه پلایای بجستان و اهمیت احیای کویرهای مرطوب

احیاء بیابانها به روش بیولوژیک یکی از کارآمدترین و پایدارترین روشهای توسعه مناطق خشک به شمار می آید.همانگونه که تخریب پوشش گیاهی مناطق خشک از جمله فرآیندهای اصلی بیابانی شدن تلقی می گردد، بی شکحفظ و توسعه آن نه تنها عین بیابانزدائی بوده، بلکه سایر فرآیندهای بیابانی شدن ( فرسایشآبی و فرسایش بادی) نیز بواسطه آن قابل کنترل و مهارشدن است. دومین راهبرد کلان اجرایی برنامه های راهبردی بخش بیابان در سند چشم انداز 20 ساله کشور به تقویت پوشش گیاهی و بهبود شرایط زیست محیطی در مناطق بیابانی اختصاص دارد. از جمله راهکار اجرایی این برنامه، انجام پروژه مدیریت و احیاء مناطق مرطوب حاشیه پلایاها و دریاچه های داخلی با گونه های هیدروهالوفیت است. مطمئنا وجود سفره آب زیرزمینی شور نزدیک به سطح زمین در اطراف پلایاها و سواحل شوردریاچه ها یک مزیت نسبی برای توسعه گونه های هیدروهالوفیت به شمار می آید، بطوریکه با بهره گیری از منابع آبهای شور و نامتعارف می توان نسبت به احیاء کویرهای مرطوب اقدام نمود