ابراهیم مهدوی - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی دانشگاه تهران
حسین خوشبخت - دانشجوی کارشناسی ارشد توسعه روستایی دانشگاه تهران

یکی از مسائل مهم و کلیدی که در کنار برنامه ریزی های کلان و بخشی باید به طور مستقل به آن پرداخته شود، برنامه ریزی آمایش سرزمین و برنامه ریزی منطقه ای است. برنامه ریزی آمایش سرزمین چون با دیدی وسیع و همه جانبه بهفضای ملی نگاه می کند، کلیه مناطق کشور را با حوصله و دقت از جهات مختلف مورد مطالعه و شناسایی قرار می دهد و براساس توانمندیها، قابلیتها واستعدادهای هر منطقه باتوجه به یکنواختی و هماهنگی اثرات نتایج عملکردهای ملی آن ها درسطح ملی، نقش و مسئولیت خاص به مناطق مختلف کشور محول می کند. مهمترین خصوصیات آمایش سرزمین، جامعنگری، دوراندیشی، کل گرایی، کیفیت گرایی و سازماندهی فضای کشور است. هدف آمایشسرزمین، توزیع بهینه جمعیت و فعالیت در سرزمین است، به گونه ای که هر منطقه متناسب با قابلیت ها، نیازها و موقعیت خود از طیف مناسبی ازفعالیتهای اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد و جمعیتی متناسب با توان و ظرفیت اقتصادی خود بپذیرد. . ضرورت این موضوع، به ویژه در بخش کشاورزی با توجه به وجود انواع نظامهای کشاورزی پایدار برخوردار از ویژگیهای مختلف و متنوع برای شرایط گوناگون محیطی، دو چندان خواهد بود. با توجه به اهمیت موضوع، هدف کلی مقاله حاضر که مطالعهکتابخانهای و بر مبنای مرور گسترده منابع و ادبیات مرتبط میباشد نقشآمایشسرزمین در توسعه پایدار روستایی با توجه به نظامهای کشاورزی میباشد

آمایش، توسعه پایدار، روستا، نظامهای کشاورزی