مرتضی نیک فطرت - عضو هیئت علمی، آموزشکده فنی و حرفه ای سما، کرج، ایران
سیده صدیقه میرگذار لنگرودی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان، باشگاه پژوهشگران جوان، همدان، ایران

توسعه پایدار، از جمله مفاهیمی است که امروزه توجه بسیاری از صاحبنظران مجامع علمی را به خود جلب نموده است. این مفهوم، در بستر منابع مالی، طبیعی و انسانی سعی دارد تا ضمن گسترش بهبود سطح اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، توسعه پایدار انسانی را نیز به ارمغان آورد. بر این اساس، کوشش های بسیاری پیرامون موازنه ی دقیق میان نیازهای امروز و فردا، همگام با التفات به حقوق آیندگان و عدالت اجتماعی برای باشندگان، صورت پذیرفته تا بهبود در سطوح اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را ممکن سازد. با این وجود، تنها پاره ای از این تلاش ها، تحقق یافته و برخی دیگر، هنوز چند گامی تا رسیدن به واقعیت، فاصله دارند. لذا در این نوشتار، برآنیم تا با هدف ضرورت پرداختن به مسایل اکولوژیکی و بیو تکنولوژیکی، با چاشنی تخیل، اندکی به آینده بازگردیم و راه حل های تازه ای را بررسی نماییم که پیش روی انسان فرداست. پیشرفت های نوینی که بر پایه ی اکوتکنولوژی، بیوتکنولوژی و معماری سبز بنا نهاده شده است و این قابلیت را دارند که در آینده ای نزدیک به واقعیت بپیوندند. برای این منظور، به بررسی چند نمونه از تلاش های جدید صورت گرفته در حوزه ی پایداری خواهیم پرداخت. روش تحقیق این پژوهش با توجه به ماهیت بحث به صورت توصیفی- تحلیلی و در بستر مطالعات کتابخانه ای می باشد.

اکوتکنولوژی، توسعه ی پایدار، پیشرفت های نوین، معماری سبز