اثربخشی آموزش فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی بر تنیدگی والدینی و خودکارآمدی والدگری در والدین دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم شهر اهواز

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی بر تنیدگی والدینی و خودکارآمدی والدگری در والدین دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم شهر اهواز بوده است. طرح پژوهش حاضر از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بوده و جامعه آماری پژوهش را والدین دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم شهر اهواز در سال ۱۴۰۳ تشکیل می دهند. نمونه ای از میان افرادی که تمایل به حضور در جلسات آموزش فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی داشتند، به تصویب هدف پژوهش رسیدند. سپس به تقسیم افراد به دو گروه آزمایش و کنترل پرداخته شد. ۱۵ نفر در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل وارد فرآیند آزمون شدند. آزمودنی ها در هر دو گروه آزمایش و کنترل در شرایط یکسان نمونه گیری شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه تنیدگی والدین (PSI)، تالیف آبیدین ۲۰۱۹ و پرسشنامه خودکارآمدی والدگری (PSAM)، تالیف سیال ۲۰۱۷ را به عنوان پیش آزمون استفاده کردند. در گروه آزمایش به مدت ۱۱ جلسه به مدت ۶۰ دقیقه آموزش فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی ارائه شد اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری تحلیل کوواریانس چند متغیره و تحلیل کوواریانس تمام متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی به طور معناداری بر تنیدگی والدینی و خودکارآمدی والدگری والدین دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم موثر بوده و گروه آزمایش افزایش معناداری را در این سه متغیر نشان داده اند به طوری که نتایج پژوهش حاکی از آن بود که آموزش فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی یک روش موثر برای بهبود متغیرهای تنیدگی والدینی و خودکارآمدی والدگری در والدین دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم می باشد.

کلیدواژه ها:

فرزند پروری مبتنی بر کارکردهای اجرایی ، تنیدگی والدینی ، خودکارآمدی والدگری ، اختلال طیف اتیس