اثربخشی قصه درمانی بر کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان دارای اختلال نوشتن

مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی قصه درمانی بر کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان دارای اختلال نوشتن انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با گروه کنترل نابرابر و جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی دانش آموزان دوره اول ابتدایی شهر پردیس به تعداد ۵۷ نفر بودند که از بین آنها با روش نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. از جامعه آماری که شامل تمامی دانش آموزان پسر پایه چهارم ابتدایی شهر پردیس سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بودند، گروه آزمایش در ۱۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای تحت قصه درمانی قرار گرفتند، اما افراد گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه های مشکلات رفتاری کودکان و نوجوانان کوای و پترسون (RBPC) – فرم تجدید نظر شده (۱۹۸۷) و پروتکل درمانی حساسیت زدایی منظم می باشد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس (ANCOVA)، تحلیل شد نتایج نشان داد که قصه درمانی بر کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان دارای اختلال نوشتن تاثیر دارد (۰۱/۰ < p).

کلیدواژه ها:

اختلال نوشتن ، قصه درمانی ، مشکلات رفتاری