ارزیابی چالش های حقوقی پیرامون مشکلات زیستی سهند با محوریت انتقال میان حوضه ای آب

آب به عنوان گوهر نایاب و گران بهای حوزه برنامه ریزی و محور توسعه محیطی است و می تواند توزیع ساختاری - فضایی توسعه را تحت تاثیر قرار دهد به همین دلیل چگونگی مهار، تنظیم ، توزیع و بهره برداری از پتانسیله ای آبی در چارچوب اهداف مکانی - زمانی سلسله مراتبی منطقه ای ، ملی و محلی نیازمند یک ایدئولوژی جامع و چند منظوره اجرایی است . سیاست گذاران در حوضه منابع آب در کشور بیشتر به دنبال حل مسئله آب از طریق مسایل فنی -مهندسی ، انتقال آب، سد سازی و پروژه های سازه ای بوده اند. این در حالی است که مشکل اصلی منابع آب در کشور، وجود حکمرانی بد و نامطلوب و سامانه مدیریتی ناکارآمد است . ترتیبات نهادی نامناسب ، مدیریت از هم گسسته ، عدم شفافیت و عدم مشارکت ذی نفعان در مدیریت ، از جمله ویژگی های سامانه حکمرانی فعلی منابع آب در کشور است . به منظور غلبه بر کمبود آب، تامین افزایش تقاضا در بخش شرب، صنعت ، کشاورزی ، برقآبی و غیره و تحقق توسعه اقتصادی و اجتماعی یکی از راه کارهای نهایی و پر چالش برای رسیدن به تعادل منطقه ای طرح های انتقال آب بین حوضه ای از طریق مرزهای بین المللی ، ملی ، منطقه ای و محلی می باشد که به عنوان یکی از روش های کاهش بحران در کنار دیگر روش ها نیز مطرح است . با آنکه در برخی نظام های حقوقی ، مقرراتی برای تنظیم انتقال میان حوضه ای آب تصویب شده است اما نظام حقوقی ایران بطور سیستماتیک به این موضوع مهم نپرداخته و صرفا برخی قواعد پراکنده در این زمینه وجود دارد. هدف این مقاله بررسی مبانی و شناسایی چالشهای حقوقی موجود در انتقال میان حوضه ای آب است .

کلیدواژه ها:

آب میان حوضه ای ، تضاد منافع ، چالش های حقوقی ، توسعه پایدار