شاه نماد انسان کامل در شاهنامه فردوسی

انسان کامل یا انسان آرمانی یکی از موضوعات مطرح در ادیان و مکاتب الهی و بشری است. در این تحقیق جلوه های اصلی شاه به عنوان انسان کامل در شاهنامه فردوسی بررسی شده است. با توجه به روایات و داستانهای شاهنامه که در آن شاه ها به عنوان شخصیت هایی با ویژگیهای انسانی کامل مطرح میشوند میتوان به عنوان یک مفهوم ادبی و اخلاقی شاه را به عنوان انسان کامل در نظر گرفت. شاه به عنوان انسان کامل و رهبر جامعه متجلی ارزشها و اصول انسانی است. شاه به عنوان نمادی از عدالت و برابری در برخورد با مردم و تقسیم منصفانه عدل و حقوق به همه شهروندان است. وی به دنبال ایجاد محیطی عادلانه برای همه افراد جامعه است و با داشتن حکمت و دانش توانایی اتخاذ تصمیمات صحیح و مناسب در مواقع مختلف را دارد در شاهنامه، شخصیت شاه به عنوان نمادی از انسان کامل و رهبری عادل و استوار ظاهر میشود. این ایده از شاه به عنوان یک الگوی اخلاقی و رهبری در ادبیات فارسی و شاهنامه خصوصا به خوبی ترسیم شده است. شاه در شاهنامه به دلیل ویژگیهایی همچون عدالت شجاعت حکمت، بخشندگی و رهبری استوار به عنوان انسان کامل شناخته میشود. او نه تنها به عنوان یک حاکم بلکه به عنوان یک مثال اخلاقی و فردیت الهام بخش برای مردم توصیف میشود. این تصویر از شاه به عنوان نمادی از رهبری عادل و دانا توسط فرهنگ ایرانی و ادبیات فارسی بسیار رواج دارد و در شاهنامه به ویژه توسط فردوسی به خوبی بیان شده است

کلیدواژه ها:

شاه انسان کامل ، فردوسی ، شاهنامه