بررسی معیارهای پایداری اجتماعی موثر بر ارتقای کیفیت محیط های مسکونی

از حدود سه دهه پیش توسعه پایدار در ابتدا با محوریت محیط زیست ، سپس به همراهی اقتصاد، و در نهایت با افزوده شدن بعد اجتماعی در همه تصمیم گیری ها به ویژه طراحی معماری و شهرسازی وارد شده است . بی توجهی به مباحث اجتماعی می تواند موجب ناپایداری در عرصه های متفاوت گردد. دانش های محیطی از جمله معماری و شهرسازی با بسترسازی محیطی در جهت سوق به یک جامعه پایدار، نقش مهمی ایفا می کنند. از آنجایی که در ایران ۴۰ درصد از کاربری های شهرهای بزرگ تحت پوشش مسکونی می باشد و نقش قابل توجهی در سلامت جامعه ایفا می کند، لذا به کارگیری شاخصهای موثر بر ارتقای پایداری اجتماعی در راستای افزایش کیفیت محیط مسکونی ضرورت می یابد. هدف در این پژوهش بررسی معیارهای پایداری اجتماعی و کیفیت محیط مسکونی و استخراج معیارهای مشترک در بین نظریات و مطالعات مختلفی که تاکنون پیرامون آنها انجام شده، می باشد. پژوهش حاضر به دنبال فهمی مشترک از بین گوناگونی معیارهای مطرح شده تاکنون است . در این راستا معیارهای پایداری اجتماعی ، از میان ۲۶ منبع داخلی و خارجی استخراج گردید و با استفاده از رویکرد تحلیل -محتوا و جداول هدف-محتوا، معیارهای مشترک از میان آنها شناسایی شد. معیارهای تدوین شده می تواند در بکارگیری شاخصهای پایداری جهت ارتقا کیفیت محیط های مسکونی موثر واقع شود؛ که نتیجه آن تمایل به شرکت در فعالیتهای جمعی ، تعاملات اجتماعی و ایجادحس تعلق به مکان و به دنبال آن هویت خواهد بود، این موضوع خود منجر به پایداری اجتماعی می گردد.

کلیدواژه ها:

پایداری اجتماعی ، کیفیت محیط ، محیط مسکونی .